Πυθαγόρας 4

Μέσα από το συμβολισμό των Μουσών ο Πυθαγόρας οδηγούσε τους μαθητές του στον κόσμο των μορφών και των αληθειών, εκεί όπου ελεύθερη από κάθε περιορισμό χρόνου και χώρου βασιλεύει μέσα σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια η Μεγάλη Μονάδα, η Αρσενική Φωτιά, ο Μοναδικός ο Αιώνιος ο Αόρατος, ο Αμετάβλητος. Στα νεώτερα μαθηματικά το Ένα γίνεται από το γινόμενο του μηδέν στην ακολουθία των απόλυτων ιδεών έχει τη σημασία της απεριόριστης Υπάρξεως. Αφού οριστεί το άπειρο, που στη γλώσσα των ναών συμβολίζεται με ένα κύκλο ή με ένα φίδι που δαγκώνει την ουρά του, παράγονται όλα τα νούμερα, που περιέχει στο σύνολό του και που διευθύνει με μια τέλεια αρμονία.
Ο Πυθαγόρας έλεγε ότι η Μεγάλη Μονάδα στη δημιουργική της δραστηριότητά της ενεργεί σαν δυάδα. Ο Θεός που φανερώνεται στην πραγματικότητα είναι διπλός: αόρατη ύπαρξη και ορατή ύλη Δραστήρια αρχή του αρσενικού, εμψυχωτής και παθητική αρχή της γυναίκας, έμψυχη πλασματική ουσία.
Για τον Πυθαγόρα λοιπόν, η Δυάδα παριστάνει τη θεϊκή ένωση του Αιώνιου Αρσενικού και του Αιώνιου θηλυκού. Και λέγοντας αιώνιο θηλυκό δεν εννοούμε μόνο τη φύση της Γης, τη Δήμητρα, αλλά και τη φύση του ουρανού την αόρατη στα μάτια των θνητών, την Ψυχή του κόσμου, το προαιώνιο Φως, με τα πολλά ονόματα της Ίσιδας και της Κυβέλης. Να λοιπόν η μεγάλη αλήθεια της διδασκαλίας του Πυθαγόρα.
Ο Πυθαγόρας όμως προχωρούσε ακόμα παραπέρα, γιατί γι' αυτόν το Αιώνιο Θηλυκό ήταν και η γυναίκα, σύντροφος του άντρα, ιερή μορφή της γήινης φύσεως, ιδανική για να ανέβει σταδιακά μέχρι τη Μεγάλη Ψυχή του κόσμου, μέχρι τη θεϊκή Κυβέλη.
Έτσι ενώ η Μονάδα παριστάνει την παρουσία του Θεού, η Δυάδα αποτελεί τη γεννήτρια και αναπαραγωγική της ιδιότητα, την ορατή της έκφραση στο χώρο και στο χρόνο. Ο κόσμος όμως με τη σειρά του είναι τριπλός, καθώς φαίνεται χωρισμένος σε τρεις σφαίρες: τη φυσική, την ανθρώπινη και τη θεϊκή. Γι' αυτό λοιπόν η Τριάδα είναι ο βασικός νόμος όλων των πραγμάτων, το αληθινό κλειδί της ζωής.
Ο Πυθαγόρας έδειχνε μια ξεχωριστή σοβαρότητα στον τριαδικό νόμο, θεωρώντας τον σαν τον ακρογωνιαίο λίθο της εσωτερικής επιστήμης. Η ασύγκριτη αξία του Πυθαγόρα βρίσκεται ακριβώς εδώ, γιατί όχι μόνο διαισθάνθηκε την τεράστια εφαρμογή αυτού του νόμου σε όλα τα σκαλοπάτια της ζωής, από την κατασκευή του οργανικού κυττάρου, τη φυσιολογική κατασκευή του σώματος των ζώων, μέχρι τη μεταφυσική κατασκευή του ανθρώπου (σώμα, ψυχή και πνεύμα) και την ουσία του Σύμπαντος και του Θεού, αλλά και γιατί την έκφρασε με όλη την καθαρότητα του ελληνικού μυαλού.

http://www.youtube.com/watch?v=VOgn-pijSIM&feature=related

Μια τέτοια σύλληψη για τη θεϊκότητα, τη Μονάδα, τη Δυάδα και την Τριάδα είναι το κλειδί για να εξηγήσουμε τη διαφορά των θρησκειών. Τι άλλο είναι οι θρησκείες από μια ξεχωριστή θεωρία για το Θεό και για το Σύμπαν. Βλέποντάς τον μέσα από το ένστικτο κι απ' το καλειδοσκόπιο των αισθήσεων, ο Θεός είναι πολλαπλός. Από εδώ ακριβώς κι ο πολυθεϊσμός στον οποίο ο αριθμός των θεών είναι στην ουσία απεριόριστος. Θεωρώντας τον μέσα από τη λογική ψυχή, ο Θεός είναι διπλός (δυαδικός), δηλαδή πνεύμα και ύλη. Από εδώ προέρχεται ο δυισμός του Ζωροάστρη, ο δυισμός των Μανιχαίων και πολλών άλλων θρησκειών. Βλέποντάς τον, αντίθετα, μέσα από την καθαρή διανόηση, ο Θεός είναι τριαδικός: πνεύμα, ψυχή και σώμα σε θρησκείες των Ινδιών (Βράχμα, Βισνού, Σίβα) κι αυτή την ίδια την τριάδα του Χριστιανισμού (Πατέρας, Υιός και Άγιο Πνεύμα). Γεννημένος από τη θέληση που συνθέτει τα πάντα, ο Θεός είναι μοναδικός!



Ο Πυθαγόρας προχωρούσε παραπέρα τη διδασκαλία του για τους αριθμούς, βλέποντας μέσα στον καθένα από αυτούς μια αρχή, ένα νόμο, μια ζωντανή δύναμη του Σύμπαντος, άσχετα αν παραδεχόταν ότι οι βασικές αρχές περιέχονταν στους τέσσερις πρώτους, προσθέτοντας τους μετά ή πολλαπλασιάζοντάς τους για να φτάσεις στους υπόλοιπους. Σε τελευταία ανάλυση θεωρούσε σημαντικές την Τετράδα, την Επτάδα και την Δεκάδα.
Για την Τετράδα πίστευε ότι παριστάνει την τριαδική σύνθεση του Ανθρώπινου και του θείου στη Μονάδα. Την ονόμαζε ''ιερή''. Το Εφτά, αριθμός των μυημένων και των μεγάλων μυστών, εκφράζει την τέλεια σχέση κάθε πράγματος, καθώς και το νόμο της εξελίξεως. Το Δέκα, που αντιστοιχεί στο άρθροισμα των τεσσάρων πρώτων αριθμών και περιλαμβάνει και το εφτά, είναι το τελειότερο νούμερο, γιατί παριστάνει όλες τις αρχές της θεότητας, εξελιγμένες και ενωμένες σε μια νέα μονάδα. Το δέκα επίσης, που στη γεωμετρία παριστάνεται με ένα ισόπλευρο τρίγωνο με το τέσσερα σε κάθε του πλευρά, αποτελούσε στην πυθαγόρεια συμβολογία το ''Τέτρακτο'', μια ιερή φιγούρα στην οποία συνήθιζε να ορκίζεται ο Πυθαγόρας.

Συνεχίζεται...