Οk. Θα σας γράψω....

Kάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου, ο πικρός καφές και τα τσιγάρα μου είναι η συντροφιά μου για σήμερα, αύριο δεν ξέρω... Ο παππούς μου λείπει για να μου πει μια όμορφη ιστορία στην καλοκαιρινή αυλή μας, με το δροσερό καρπούζι και την όμορφη ατμόσφαιρα του εξοχικού μας. Και μουσική. Μουσική που μπορεί να με ταξιδέψει οικειοθελώς χωρίς να πιέσω τα πράγματα. Και όλα μπαίνουν στη σειρά, μια νοητή σειρά, που μόνη μου μπορώ να την ταυτίσω με το τώρα, να συνδιάσω τα γεγονότα, να ψάξω κάτω από τις έννοιες. Κλείνω τα μάτια και βλέπω τον παππού μου, τα ανοίγω και βλέπω τα μαύρα γράμματα στον υπολογιστή μου. Όσο τον κοιτώ μπορεί να με δει και μετά... τίποτα... Θυμάμαι που έκλεινα τα μάτια μου μπροστά στον παππού μου και νόμιζα ότι γινόμουν αόρατη, νόμιζα ότι εξαφανιζόμουν, ο παππούς το είχε ψυλιαστεί και έπαιζε θέατρο μαζί μου, με έψαχνε μπροστά στα μάτια μου, το έκανε δε να φαίνεται τόσο αληθινό, που στο τέλος το πίστευα κι εγώ!Ακούς τους ανθρώπους όταν μεγαλώνουν να αναρωτιούνται που πήγαν τα όνειρά τους. Ψάχνεις να βρεις τι είναι αλήθεια, τι είναι ψέμα. Προσπαθείς να ισορροπήσεις. Ανάμεσα σε δύο κόσμους. Τον έξω και τον μέσα. Θες να φαίνεσαι καλός και στους δύο και κάπως έτσι αρχίζουν όλα μέχρι να γίνεις τόσο ψεύτικος που να έχουν και οι δύο κόσμοι εξίσου μεγάλο πρόβλημα...Ξαπλώνω πίσω, ισιώνω την πλάτη μου. Τα κουρασμένα μάτια μου ανακαλύπτουν πλάγιες σκιές που περνούν από το πουθενά, ο εγκέφαλος κουράστιηκε από το πολύ διάβασμα, πρέπει να κοιμηθώ αλλά δε θέλω, ένας παράξενος φόβος μου λέει ότι δεν είμαι μόνη μου στο δωμάτιο. Τελικά μήπως κάποιοι που παλαιόθεν (βλ. Γαλλικό ρεύμα λογοτεχνίας τον Μεσαίωνα) διακήρυσσαν πως ο φόβος οφείλει την ύπαρξή του στο άγνωστο; Και η φιλοσοφική θέση του υπαρξισμού, που ισχυρίζεται περίπου ότι μόνο η υποκειμενική συνειδητή εμπειρία υπάρχει;Δεν θέλεις να κάνεις κάτι γιατί φοβάσαι να πάθεις κάτι...Τι είναι αυτό το ''κάτι''; Κι ύστερα, αν δεν το κάνεις, δε θα αναρωτιέσαι, πώς να είναι αυτό το ''κάτι''; Και το άγνωστο έγινε φόβος, ο φόβος έγινε βάπτισμα πυρός και έπειτα κοινωνία. Κοινωνία στο μυστήριο της ανθρώπινης επαφής- ένωσης.Τόσα χρόνια ακούς εντολές, πότε ξέρεις και πότε δεν ξέρεις πως να τις αντιμετωπίσεις. Λαμβάνεις δεδομένα που σου λένε πώς να τα χρησιμοποιήσεις, δεν καταλαβαίνεις γιατί έτσι και όχι αλλιώς και φυσικά, δεδομένα που σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να χρησιμοποιηθούν κατ’ ιδίαν χρήση.Διαβάζεις, ακούς, συνομιλείς. Ό,τι και να κάνεις όμως δεν το κάνεις ελεύθερα. Ακούς για θεωρίες περί <<στιγμής>> και απαντάς τελείως ψυχρά και σχεδόν αυτόματα: <<Εγώ αν δεν προετοιμάσω το μετά, δεν μπορώ να ζήσω το τώρα>>. Και δεν ξέρεις πως αν δεν ζήσεις ολοκληρωτικά το τώρα, οποιαδήποτε απόπειρα προετοιμασίας του μέλλοντος, θα ήταν κενή, αποτυχημένη.Κανείς βέβαια δεν κοιμάται ξέγνοιαστα...Λες ψέματα αθώα, λες ψέματα κατά συνθήκη, λες ψέματα-ψέματα, αληθινά ψέματα, ναι υπάρχουν κι αυτά... Νομίζεις ότι απελευθερώνεσαι, ενώ ουσιαστικά στερείς μόνος σου την ελευθερία από τον εαυτό σου... Χρησιμοποιείς τη ματαιότητα και το συναισθηματικό δογματισμό, τίποτα δε σου ανήκει, («είσαι πάντα μόνος»), ενώ μια φωνούλα σου λέει μέσα σου: <<Πρόσεχε τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα>>. Αλήθεια, τι είναι αμαρτία;Έτσι ζούμε, έτσι παύουμε να ονειρευόμαστε, βίαια, από νωρίς, σε τρυφερή παιδική ηλικία. Έτσι δεν ζούμε φυσιολογικά αφού δεν κάνουμε έστω ένα από τα πολλά που θα θέλαμε να κάνουμε. Κάθε στιγμή είναι διαφορετική. Για όσο κρατάει η στιγμή. Για ό,τι πετυχαίνουμε, δεν έχει σημασία, το ταξίδι μετράει.Έχεις παρέα, κουράζεσαι και θέλεις να μείνεις μόνος κι ύστερα ψάχνεις την αγάπη σε λάθος σημείο. Πιστεύεις σε λάθος αξίες. Δίνεις ψεύτικες υποσχέσεις στον εαυτό σου: << Από αύριο θα κάνω αυτό>> και δεν το κάνεις, γιατί φοβάσαι την αλλαγή, σου αρέσει το βόλεμα... Δένεσαι σε ύπουλα δεδομένα, απογοητεύεσαι και επειδή είσαι κατ’ ουσία αρκετά ευαίσθητος για τους έξω, ξαναρχίζεις πάλι από την αρχή για το ίδιο τέλος. Ναι, αλλάζουν τα σκηνικά αλλάζει ο ρόλος, αλλά ο ηθοποιός είναι ο ίδιος, παίζει... Αλλάζει τον εαυτό του ανάλογα με το ρόλο του. Άλλοτε πιο αδύνατος, άλλοτε πιο παχύς, με κατσαρά μαλλιά, με ίσια μαλλιά, ευδιάθετος, άλλοτε απελπιστικά μελαγχολικός και μοναχικός άλλοτε κενός, άλλοτε γεμάτος, ζωντανός, νεκρός. Αλλάζεις το σενάριο, αλλάζεις σκηνοθεσία, αλλάζεις ηθοποιία σε ένα έργο του οποίου ο παραγωγός είναι ο ίδιος, εσύ... Σε ένα θέαμα με φανατικό θεατή, φίλο και εχθρό τον ίδιο σου τον εαυτό. Χρειάζεσαι πάντα από κάπου να πιαστείς, όμως δεν ξέρεις ότι ζεις μόνος σου τη ζωή σου. Αν πεθάνεις, θα πεθάνεις μόνος σου, δεν θα έρθει και κάποιος άλλος για παρέα.
Χρειάζεσαι ένα σοκ; Ένα θαύμα; Ένα νεύμα; Μια αφορμή; Χρειάζεσαι κάτι; Κάτι που περιμένεις να έρθει από το άγνωστο; Χρειάζεσαι κάποιον που θα τον χρειάζεσαι συνέχεια; Ποιόν; Τη μαμά σου; Το δάσκαλό σου; Τον παππού σου; Τη γιαγιά σου; Το μπακάλη σου; Τη γυναίκα σου; Τον άντρα σου; Τα όνειρα που βλέπεις στο κρεβάτι σου; Τα παιδιά σου; Την ιδεολογία σου; Την πίστη σου; Το Θεό σου; Το Διάβολό σου;Αργότερα θα μάθεις ότι, ό,τι κι αν ζητάς βρίσκεται μέσα σου, αρκεί να είναι αληθινό. Και θα το επιστρέψεις με αγάπη, όταν έρθει η ώρα της <<επιστροφής>>. Η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση και απάτη σ' αυτόν τον κόσμο είναι ο έρωτας, το ευχάριστο μαγικό κλειδί της μεγάλης διασκέδασης, είναι ότι ξέρει και πως να τον ευγνωμονεί. Σε κάνει να δεις δήθεν πώς μπορεί να απελευθερωθείς από όλα και θέλει πρώτα ο ίδιος να απελευθερωθεί από τον κόσμο κι εσένα να σε αφήσει πίσω, γιατί έτσι μόνο θα ήταν το σωστό, για τον έρωτα...
Εξακολουθώ να παλεύω με τις έννοιες και δεν θέλω να διαβάζει κανείς τις σκέψεις μου, (γι' αυτό γράφω ελάχιστα δημοσίως) που περνούν, άλλοτε εύκολα και άλλοτε δύσκολα από το ένα άκρο στο άλλο. Αλλά θα μου πείτε ποιός να διατηρήσει τα όνειρά του ζωντανά. Κανείς δε θέλει να χάσει τίποτα, αλλά να κερδίσει και άλλα τόσα.Πολλοί από σας μου ζητήσατε να γράψω κάποια κείμενα για να μάθετε περισσότερα για εμένα, ωραία λοιπόν, έγραψα.Tι παραπάνω να μάθετε από έναν άνθρωπο που παίζει ρόλους, τι παραπάνω να μάθετε για έναν άνθρωπο που δεν έχει μόνο μια αλλά πολλές ταυτότητες, στο τέλος θα χάσουμε τη μπάλα...

Ζω τη ζωή μου όπως μου αρέσει και δεν ασχολούμαι με αποφόρια που δεν μου ανήκουν...
Αυτά είχα να πω για σήμερα, αύριο δεν ξέρω...

ΤΩΡΑ

O άνθρωπος πρέπει να είναι εκλεκτικός σε όσα ζει. Μια εμπειρία μπορεί να είναι σπουδαία, ακόμη κι όταν δεν έχει << καλό τέλος >>, έτσι όπως εννοούν τις εξελίξεις τα κλισέ της γενικής αμπελοφιλοσοφίας. Στις φλέβες μας ρέει αίμα αλλά ρέουν και μνήμες. Είμαστε οι μνήμες μας. Ακόμη κι αν χάσουμε μια σχέση από την καθημερινότητά μας, η σημαντική σχέση θα ζει μέσα μας, θα επαναλαμβάνεται, ίσως και να εξελίσσεται, όπως ωριμάζουμε μέσα στην ψυχή μας. Νομίζω μάλιστα ότι κι από μακριά, χωρίς αντικειμενική επαφή, εκείνοι που κάποτε συναντήθηκαν σε αληθινή συνάντηση συνεχίζουν με άλλο τρόπο τη συνάντησή τους... μια σιωπηλή και αφανή αμοιβαιότητα κατά κάποιο μυστήριο τρόπο. Μπορεί και πέρα απ' το θάνατο...σαν ένα παράξενο ντε ζα βου στις αισθήσεις... Με τις σημαντικές μνήμες δεν τελειώνεις ποτέ. Είναι επιπόλαιο εκείνο το το τετριμμένο << περασμένα ξεχασμένα >>, << κοιτώ μόνο μπροστά >>. Και να τα λες δε συμβαίνουν έτσι. Ούτε ξεχνάς όσα νομίζεις πως κατάφερες να ξεχάσεις, ούτε μόνο μπροστά κοιτάς. Η μνήμη νικά τον συμβατικό χρόνο, βιώνουμε αναβιώνοντας, έστω υποσυνείδητα, όσα αγαπήσαμε, όσα μας πόνεσαν κι όσα μας κέρδισαν κάποια φορά. Τα μετράμε και μας μετράνε. Ο αβυσσαλέος και αναπόφευκτα δραστικός χώρος του υποσυνειδήτου είναι πλημμυρισμένος από << ξεχασμένες >> αναμνήσεις, που σαν τα κύματα από ένα νυχτερινό μελτεμάκι χύνονται μέσα από τις άκρες των ματιών μας...

Ιδέα...

Κατά κάποιο τρόπο, κάθε καινή ιδέα είναι ένα απρόβλεπτο γεγονός, τουλάχιστον, με την έννοια ότι βγαίνει μέσα από ατραπούς προκαθορισμένες από τη συμβατή σκέψη. Κι όπως συμβαίνει σε κάθε είδους απρόβλεπτο γεγονός, η τύχη παίζει κι εδώ σπουδαίο ρόλο στη γέννησή της. Ίσως κάθε καινή ιδέα μπορεί να παρομοιαστεί με μια μετάλλαξη. Κάτά τον ίδιο τρόπο που η τύχη, ανακατεύοντας και σημαδεύοντας ακούραστα τα τα γενετικά τραπουλόχαρα, κάλυψε με θαύματα και φρικωδίες την επιφάνεια της Γης, δεν αποκλείεται και η ιλιγγιώδης ηλεκτρική καταιγίδα του εγκεφάλου να γεννά αδιαλείπτως νέα εννοιολογικά είδη. Κάποιες απ' αυτές τις τυχαίες μεταλλάξεις προσαρμόζονται στο νου, επιβάλλονται και αναπαράγονται. Συν τοις άλλοις, μπορούν να μεταπηδούν από τον ατομικό νου στον συλλογικό και να τον μεταβάλλουν σημαντικά όπως ένα ευτυχές είδος καταλαμβάνει έναν τόπο και τον αναπλάθει κατ' εικόνα του. Κάθε καινή ιδέα είναι, κατά κάποιο τρόπο, ανατρεπτική, αφού με την ίδια της την καινότητα, αμφισβητεί κάποια προϋπάρχουσα ιδέα. Κι αν είναι σωστό ότι σε κάθε νου υπάρχει ένας λογοκριτής που διώχνει ανηλεώς όσες έννοιες είναι ικανές να αλλοιώσουν την καθεστηκυία τάξη, οι καινοτόμες ιδέες μπορεί να απειλούνται από μηχανισμούς λήθης τόσο αποτελεσματικούς όσο αυτοί που διαγράφουν απ' τη μνήμη τα όνειρα ή τα ανέκδοτα. Ίσως να μην υπάρχει νους στον οποίο να μην έχει αναδυθεί έστω μια μεγάλη ιδέα, αν και οι περισσότερες θερίζονται απ' το δρεπάνι της αυτολογοκρισίας ή προσπερνούν χωρίς να αφήσουν ίχνος σε μια συνείδηση ανίκανη να τις υιοθετήσει. Ίσως οι θεωρούμενοι μεγαλοφυείς να μην είναι παρά πρόσωπα τα οποία έχοντας πάψει να διακρίνουν τις φωνές από τους απόηχους, αφουγκράζονται με προσοχή μια εσωτερική βουή που είναι εν πολλοίς κοινή σε όλους τους ανθρώπους...

Μήνυμα...

Τον Αύγουστο του 1610, Ο Γαλιλαίος έστειλε ένα μυστικό μήνυμα στον πρέσβη της Τοσκάνης στην Πράγα, Τζουλιάνο των Μεδίκων. Το κείμενο, μια ακατανόητη ακολουθία τριανταεπτά γραμμάτων του λατινικού αλφαβήτου (αν και, από το 13ο ως το 17ο διαβάζεται η λέξη POETA), αναγραμματισμός της φράσης με την οποία ανήγγελλε την τελευταία αστρονομική του ανακάλυψη, ήταν το εξής:

SMAISMRMILMEPOETALEUMIBUNENUGTTAURIAS

Με αυτό το τέχνασμα, ο Γαλιλαίος διασφάλιζε την πατρότητα της ανακάλυψής του χωρίς να την αποκαλύπτει ανοιχτά, πράγμα που έκανε τρεις μήνες αργότερα. Το κρυμμένο νόημα του μηνύματός του ήταν:

ALTISSIMUM PLANETAM TERGEMINUM OBSERVAVI

(Παρατήρησα τον υψηλότερο τρισχιδή πλανήτη)

Αυτός ο <<υψηλότερος πλανήτης>> ήταν ο Κρόνος (0 Ουρανός, ο Ποσειδών και ο Πλούτων δεν είχαν ακόμα ανακαλυφθεί), και ο Γαλιλαίος, εξαιτίας της ανεπαρκούς ισχύος του τηλεσκοπίου του, είχε εκλάβει τις άκρες του δακτυλίου του σαν δύο δορυφόρους.Στο μεταξύ, ο Kepler είχε βαλθεί να αποκρυπτογραφήσει το ανάγραμμα κι είχε καταλήξει σε μια λύση που ο ίδιος τη χαρακτήρισε <<βάρβαρο λατινικό στίχο>>:

SALVE UMBISTINEUM GEMINATUM MARTIA PROLES

(Χαίρετε, μαινόμενοι δίδυμοι, βλαστάρια του Άρη)

Έτσι ο Kepler έφτασε στο συμπέρασμα ότι ο Γαλιλαίος είχε ανακαλύψει δύο δορυφόρους του Άρη. Το καταπληκτικό εν προκειμένω είναι ότι, όπως γνωρίζουμε σήμερα ο Άρης διαθέτει, πράγματι δύο μικρές σελήνες, όμως ούτε ο Kepler ούτε ο Γαλιλαίος μπορούσαν να έχουν την παραμικρή ιδέα περί της ύπαρξής τους, αφού, για να τις διακρίνουν, θα έπρεπε να διαθέτουν ένα τηλεσκόπιο πολύ πιο ισχυρό από αυτά που υπήρχαν στην εποχή τους (γι' αυτό και οι σελήνες δεν ανακαλύφθηκαν παρά το 1877). Μα η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Το Δεκέμβριο του ίδιου έτους , ο Γαλιλαίος έστειλε στον Τζουλιάνο μια φράση που, όμως, δεν έβγαζε κανένα νόημα:

ΗAEC IMMATURA A ME IAM FRUSTRA LEGUNTUROY

Ένα μήνα αργότερα, ο Γαλιλαίος αποκάλυψε στον πρεσβευτή τη λύση του αναγράμματος:

CYNTHIAE FIGURAS AEMULATUR MATER AMORUM

(H μητέρα του Έρωτα ζηλώνει τις μορφές της Κύνθιας)

Μater amorum, ήταν φυσικά η Αφροδίτη, και Κύνθια, η Σελήνη. Ο Γαλιλαίος είχε ανακαλύψει ότι ο δεύτερος πλανήτης περνούσε κάποιες κυκλικές φάσεις παρόμοιες με τις σεληνιακές (κάτι που συνιστούσε και απόδειξη του ότι περιστρεφόταν γύρω από τον Ήλιο). Και πάλι ο Kepler βάλθηκε να αποκρυπτογραφήσει το ανάγραμμα, και για άλλη μια φορά έφτασε σε διαφορετική λύση:

MACULA RUFA IN IOVE EST GYRATUR MATHEM ECC.

(Στον Δία υπάρχει μια ερυθρά κηλίδα που περιστρέφεται μαθηματικά)

Και πάλι η <<ψευδής>> λύση του Kepler αποδείχθηκε αληθής! Πράγματι στον Δία υπάρχει μια μεγάλη ερυθρά κηλίδα που περιστρέφεται κανονικά, <<μαθηματικά>>, και που δεν έμελλε να αποκαλυφθεί παρά το 1885 (μετά από τρεις αιώνες σχεδόν), όταν τελειοποιήθηκε το κατοπτρικό τηλεσκόπιο του Νεύτωνα. Πώς να εξηγήσεις αυτή τη διπλή σύμπτωση; Η πιθανότητα του ότι ένα ανάγραμμα τριάντα τόσων γραμμάτων επιδέχεται.από καθαρή τύχη, και δεύτερη νοηματική αναδιάταξη κι ότι αυτό το <<παρείσακτο>> νόημα αντιστοιχεί σ' ένα πραγματικό γεγονός άγνωστο τη στιγμή της σύνταξης και της αποκρυπτογράφησης του μηνύματος, είναι τόσο μικρή, ώστε να σε κάνει να σκέφτεσαι μιαν απόκρυφη εξήγηση. Το δε γεγονός ότι αυτό συνέβη δύο διαδοχικές φορές, αγγίζει το θαύμα!

Το βιντεάκι είναι ένα μήνυμα προς τον ανυποψίαστο παραλήπτη του...

Roses...

Τα άνθη, πανέμορφα μέσα στη πολυμορφία των χρωμάτων και των αρωμάτων τους, γοητεύουν τον άνθρωπο! Προσφέροντας ή δεχόμενος άνθη, ο άνθρωπος αγαλλιά και χαίρεται, απελευθερώνοντας από μέσα του κύματα αγάπης.Η προσφορά λουλουδιών θεωρείται απ' όλους τους λαούς μια ευγενής πράξη, που υποδηλώνει καλή διάθεση, εκτίμηση, αγνά κίνητρα, ευαισθησία και καλαισθησία.Για τους ερωτευμένους, αποτελεί έκφραση αγάπης και πίστης. Μια υπόσχεση αφοσίωσης και συντροφικότητας. Με άνθη στόλιζε και στολίζει ο άνθρωπος τους βωμούς, τους ναούς, τα αγάλματα, τις εικόνες, τα τραπέζια, τους γάμους, τις κηδείες, τις κουζίνες, τους κήπους, τα κεφάλια, τα σακάκια, τους δρόμους κλπ... Με τον τρόπο αυτό, προσπαθεί να δημιουργήσει δεσμούς και γέφυρες με το άγνωστο, να το παρακαλέσει ή να το ευχαριστήσει. Και, ενίοτε, να δηλώσει σεβασμό, ταπεινότητα μπροστά στο μεγαλείο που αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις και το πνεύμα του, τα οποία προσπαθεί να ερμηνεύσει ο νους και καρδιά... Σε όλες τις περιπτώσεις το βαθύτερο νόημα που περιέχει η προσφορά λουλουδιών είναι η ανάγκη του ανθρώπου να εκφράσει μια βασική, βαθιά κρυμμένη ιδιότητά του, η οποία κινείται σε ανώτερα πνευματικά πεδία και είναι χαρακτηριστική ιδιότητα του Ανώτερου Εαυτού.Πρόκειται για την χωρίς όρους Αγάπη. Τα ενδύματα αυτής της αγάπης είναι η ανιδιοτέλεια και η αγαθότητα, και το κίνητρό της είναι να προσφέρουμε στον άλλον το ωραιότερο κομμάτι του είναι μας...Οι άνθρωποι γνωρίζουν πολύ καλά ότι το ιδανικό μέσο που θα γίνει κομιστής αυτής της αιθέριας ιδιότητας είναι το λεπτοφυές άρωμα των λουλουδιών που διαχέεται από τα διάφανα πέταλά τους.Όσοι κατέχουν την τέχνη της ιερής ανθοδετικής επιβεβαιώνουν αυτό που είπαν πολλοί σοφοί:Tα λουλούδια μπορούν να θεωρηθούν ως οι προάγγελοι του Ουρανού πάνω στη Γη.Οι μεγάλοι νόμοι του Σύμπαντος και η τέλεια αρμονία της φύσης περικλείονται μέσα σ' ένα λουλούδι.Ο Πλούταρχος, ο Θεόφραστος, ο Διόσκουρίδης και βεβαίως ο Ιπποκράτης γνώριζαν πολύ καλά ότι τα λουλούδια μπορούσαν να εξαγνίσουν και να ανυψώσουν το ανθρώπινο πνεύμα.Άριστα το γνώριζαν και οι ιερείς των βουδιστικών ναών της μακρινής Ιαπωνίας από τις αρχές της πρώτης χιλιετίας, γι' αυτό και φρόντισαν να μεταδώσουν αυτή τη γνώση τους μέσα από την τέχνη που ανέπτυξαν, την τέχνη της Ικεμπάνα. Η τέχνη της Ικεμπάνα πέρασε από τους ιερείς στους ευγενείς, από τους ευγενείς στους εμπόρους, και από τους εμπόρους στο λαό.Μέχρι και σήμερα σε κάθε σπίτι της Ιαπωνίας υπάρχει μια ολόφρεσκη σύνθεση Ικεμπάνα στον ιερό χώρο της οικογένειας.Ένας χώρος διακοσμημένος με φρέσκα λουλούδια εκπέμπει φωτεινότητα και ομορφιά. Μας προδιαθέτει για μια θετική στάση απέναντι στο περιβάλλον και τα άτομα, μας δίνει έμπνευση και γαλήνη.Τα λουλούδια είναι ζωντανές υπάρξεις, οι εκπορεύσεις που διαχέουν είναι ευεργετικές και θεραπευτικές. Όταν τα λουλούδια είναι φρέσκα, έχουν ζωντάνια, κι έτσι οι θεραπευτικές ιδιότητές τους είναι έντονα παρούσες, πλούσιες και δυνατές.Το χρώμα, το σχήμα και το άρωμα κάθε λουλουδιού δρα καταλυτικά στο σώμα, στην ψυχή και στο πνεύμα. Κάθε άνθος ενεργοποιεί συγγενείς δυνάμεις που υπάρχουν μέσα μας.Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο, π.χ., μας δημιουργεί διαφορετικό συναίσθημα από ένα κατάλευκο κρίνο.Μια γαρδένια εκπέμπει άλλου είδους ενέργεια από ένα χρυσάνθεμο.Διαφορετικά λουλούδια θα επιλέξουμε για να διακοσμήσουμε ένα χώρο υποδοχής, και άλλα όταν προορίζονται για τους προσωπικούς μας χώρους.Όταν θέλουμε να προσφέρουμε άνθη, η επιλογή μας θα εξαρτηθεί από το άτομο στο οποίο θα τα δωρίσουμε. Αν κάποιος γνωρίζει πώς να δημιουργεί τις γέφυρες που θα ενεργοποιήσουν τις λεπτοφυείς αυτές δυνάμεις που υπάρχουν σε κάθε άνθος, τα οφέλη που θα αποκομίσει θα είναι σημαντικά.Οι αρωματοποιοί και οι φαρμακοποιοί, μέσα στη γνώση αιώνων, προσπαθούν να συλλέξουν και να αποθηκεύσουν τα πολύτιμα αυτά αγαθά, τα οποία φυλάσσουν με επιμέλεια.Αυτές οι εξαιρετικά ευργετικές ιδιότητες του λουλουδιού που συνοδεύουν το κάλλος του, είναι η αιτία που το άνθος αποτελεί το ύψιστο σύμβολο κάθε πνευματικού ανθρώπου.Για κάθε αναζητητή, για κάθε μυημένο ή μυούμενο, το άνθος, το πνευματικό άνθος, είναι το ζητούμενο, είναι ο πόθος της ψυχής, η οποία επιθυμεί να το αντικρίσει και να το μυρίσει.Ως σύμβολο, το ίδιο το άνθος συμβολίζει καταρχάς τη θυλυκή αρχή, ενώ ο κάλυκας του άνθους την παθητική αρχή που περιμένει να δεχθεί το ποτό της ζωής.Σε όλες τις παραδόσεις, τα λουλούδια είναι στενά συνδεδεμένα με καταστάσεις και δυνάμεις της ύπαρξης, και το καθένα απ' αυτά φέρει χαρακτηριστικά που μας συνδέουν μ' αυτές, κι έτσι μας βοηθούν να κατανοήσουμε το κρυμμένο νόημα...