Μέσα από αυτά τα μαθήματα, τα σχετικά με τους τρεις βαθμούς της μυήσεως, ο δάσκαλος είχε οδηγήσει τους μαθητές του στις χωρίς διαστάσεις περιοχές του κόσμου και τους είχε ανεβάσει στα αιθέρια διαστήματα του αοράτου.
Τώρα, στο τελευταίο σκαλοπάτι του ανεβάσματος, ήταν απαραίτητο να ξανακατεύει στη Γη, για να εφαρμόσει στην πράξη της ζωής τις αρχές της αλήθειας που είχε μάθει στη διάρκεια της κουραστικής πορείας του. Τη μύηση στην εξυπνάδα έπρεπε να ακολουθήσει η μύηση στη θέληση, που για να φτάσει κανείς σε αυτή χρειαζόταν να ενώσει τρεις τελειότητες: την κατοχή της αλήθειας από την εξυπνάδα, την κατάκτηση της αρετής από την ψυχή και την απόκτηση της αγνότητας από το σώμα. Σχετικά με αυτή την τελευταία,ήταν αναγκαία όχι σαν τέλος μα σαν μέσο και μπορούσε κανείς να την αποκτήσει με μια συνειδητή υγιεινή και με μια μετρημένη εγκράτεια.
Ο δάσκαλος συνήθιζε να θυμίζει στους μαθητές του ότι κάθε υπερβολή του σώματος αφήνει κάτι σαν κηλίδα, τα αποτελέσματα της οποίας προεκτείνονται στο αστρικό του σώμα, που συμβολίζει άλλωστε το ζωντανό οργανισμό της πνευματικής ψυχής. Συνεπώς ήταν απαραίτητο το σώμα να είναι αγνό για να μπορεί η ψυχή να είναι το ίδιο αγνή.
Φτάνοντας στον τέταρτο βαθμό ο μαθητής γινόταν ''μύστης'' και είχε τη δυνατότητα, όποτε είχε την απαραίτητη προϋπόθεση, να αποκτήσει νέες γνώσεις και ιδιότητες: ενεργοποίηση των εσωτερικών αισθήσεων της ψυχής, ακτινοβολία της θελήσεώς του στους άλλους, εξαιρετική δυνατότητα του σωματικού του μαγνητισμού. Σ' αυτή πια την κατάσταση γιατρεύονται άρρωστοι με ένα άγγιγμα των χεριών ή μόνο με τη φυσική παρουσία, διαβάζονται οι σκέψεις των άλλων με ένα βλέμμα μόνο, βλέπουν ξύπνιοι γεγονότα που γίνονται λίγο ή πολύ μακριά σε άλλα μέρη, ενεργούν από απόσταση συγκεντρώνοντας τη σκέψη τους και τη θέλησή τους σε πρόσωπα με τα οποία είναι δεμένοι με συμπάθεια ή με αγάπη, στα οποία εμφανίζονται οι μορφές τους. Εξάλλου,ο μύστης έχει τη σταθερή αίσθηση ότι τριγυρίζεται και προστατεύεται από ανώτερα και αόρατα όντα που τον δυναμώνουν και του δίνουν κουράγιο στην αποστολή του.
Σε οποιοδήποτε κέντρο μυήσεως άξιο του ονόματός του, ελάχιστοι είναι εκείνοι που έφτασαν και φτάνουν το βαθμό του μύστη, κι ακόμα πιο λίγοι την ψηλότερη κορυφή της απόκρυφης δυνάμεως, τον τίτλο του ''Μεγάλου Μύστη'' .
Ο Πυθαγόρας ήταν φυσικά ο ''Μέγας Μύστης'' της αρχαίας Ελλάδας όταν έφτασε στο απόγειό της ο οργανωτής της εσωτερικής επιστήμης και της φιλοσοφίας των σχολών. Παρόλα αυτά δεν είχε ποτέ την αξίωση να κάνει τους μαθητές του τέλειους μύστες, αλλά είχε την πεποίθηση ότι οι μαθητές του και οι μαθητές των μαθητών τους θα σχημάτιζαν κάτι σαν μαγνητική αλυσίδα που θα ξάπλωνε τη σκέψη του σ' ολόκληρο τον κόσμο. Γι' αυτό και του ήταν αρκετό να διδάξει στους μύστες του τέταρτου βαθμού τις εφαρμογές της φιλοσοφίας του στην πράξη της ζωής.
Ο Πυθαγόρας έζησε στην Κροτώνη τριάντα περίπου χρόνια, απολαμβάνοντας πάντοτε το βαθύ σεβασμό και το μεγάλο θαυμασμό των κατοίκων. Η επίδρασή του, που οφειλόταν αρχικά στον εξαιρετικό του μαγνητισμό, είχε σίγουρα κάτι το θαυμαστό για τους συγχρόνους του, οι οποίοι έβλεπαν σ' αυτόν όχι μόνο ένα μεγάλο δάσκαλο αλλά έναν ημίθεο.
Η δύναμη του Πυθαγόρα δεν είχε ισχύ μόνο στη σχολή της Κροτώνης και στα παρακλάδια της στις πόλεις της μεγάλης Ελλάδας, αλλά εισχωρούσε και στους πολιτικοοικονομικούς τομείς όλων των πόλεων, που ήταν έδρες της πυθαγόρειας διατάξεως. Η σημαντικότερη μορφή πολιτικής ανανεώσεως που έκανε ο Πυθαγόρας στην πόλη της Κροτώνης και στα άλλα κέντρα με τη δική του επίδραση, ήταν το δίχως άλλο ο θεσμός του ''Συμβουλίου των Τριακοσίων'', που το αποτελούσαν μόνο μύστες. Αυτός ο οργανισμός υπερείχε και σε σημασία και σε αρμοδιότητα από το ''Συμβούλιο των Χιλίων'', το οποίο ασκούσε η νομοθετική εξουσία και είχε τον έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας. Μαζί με το Συμβούλιο των Χιλίων, αλλά με πολύ περιορισμένες αρμοδιότητες, παρέμεναν οι λαϊκές συνελεύσεις, όπου ο Πυθαγόρας δεν τις έβλεπε με καλό μάτι, διακρίνοντας σ' αυτές ένα διαρκή κίνδυνο για κατρακύλισμα στη δημαγωγία.
Το Συμβούλιο των Τριακοσίων περισσότερο από μια πολιτική εξουσία, ήταν μια επιστημονική δύναμη που ασκούσε βουλευτικές και συμβουλευτικές εξουσίες στα ζωτικά ζητήματα του κράτους.
Με αυτό το θεσμό ο δάσκαλος εισήγαγε την αρχή της μυήσεως στη διακυβέρνηση του κράτους, εφαρμόζοντας για μια στιγμή αυτό που θα αποτελέσει αργότερα το όνειρο κάθε φιλόσοφου κάθε εποχής, αρχίζοντας από τον Πλάτωνα που θα κάνει ένα αληθινό πρόγραμμα πολιτικό στο φημισμένο διάλογό του ''Πολιτεία''.
Το πολιτικό μυσταγωγικό όργανο του Πυθαγόρα εξαπλώθηκε σε όλες σχεδόν τις πόλεις της νότιας Ιταλίας, ασκώντας παντού μια δυνατή κυβερνητική εξουσία. Τα μέλη που το αποτελούσαν ήταν δεμένα με έναν ιερό όρκο να κρατήσουν απόλυτη σιωπή, όπως ακριβώς στα μυστήρια.
Δεδομένου ότι αυτοί οι οργανισμοί, που λέγονταν και ''Εταιρείες'', ήταν στενά εξαρτημένοι από τη μητρική έδρα της Κροτώνης. Μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι ο Πυθαγόρας ήταν ένας δεινός πνευματικός αρχηγός της Μεγάλης Ελλάδας. Είναι πλέον ιστορικά παραδεκτό ότι οι Πυθαγόρειοι είχαν παρακλάδια στον Τάραντα, το Μεταπόντιο, τη Σύβαρη, την Ηράκλεια, το Ρέτζιο, την Ιμέρα, την Κατάνη, τον Αγκράγαντα και κατά τον Αριστοξένη και ανάμεσα στους Ετρούσκους.
Αν παρασυρθούμε λίγο από την φαντασία, θα μας άρεσε να πιστέψουμε ότι η ιδέα του Κράτους που ξεπήδησε από το μυαλό του Πυθαγόρα, κράτησε τουλάχιστον έναν αιώνα. Κι αυτό γιατί έχουμε το το παράδειγμα του Αιγυπτιακού Ιερατείου που κράτησε χίλια χρόνια. Τα πράγματα όμως δεν έγιναν έτσι, γιατί η αυτοκρατορία του Πυθαγόρα κατρακύλησε μόλις μετά από ένα τέταρτο του αιώνα, θύμα της αντιδράσεως του δημοκρατικού κόμματος.
Η σπίθα ξεπήδησε από τη Σύβαρη, αντίζηλο πόλη της Κροτώνης. Εδώ μετά από μια λαϊκή εξέγερση, νικήθηκε το αριστοκρατικό κόμμα και πεντακόσιοι πολίτες κατέφυγαν στην Κροτώνη ζητώντας πολιτικό άσυλο. Οι κάτοικοι της Σύβαρης ζήτησαν από τους δικαστικούς της Κροτώνης την έκδοσή τους, εκείνοι όμως μετά από συμβουλή του Πυθαγόρα αρνήθηκαν να τους δώσουν. Με βάση αυτή την άρνηση η Σύβαρη κήρυξε πόλεμο στην Κροτώνη. Ο στρατός όμως των Κροτωνιατών οδηγημένος από τον φημισμένο αθλητή, τον Μίλωνα, επέβαλε μια σκληρή ήττα στην αντίζηλη πόλη, που αφού την κατέλαβε και τη λεηλάτησε, την κατέστρεψε σχεδόν τελείως, δίνοντάς της όψη ερήμου. Βέβαια δεν θα πρέπει κανείς να σκεφτεί ότι ο Πυθαγόρας επιδοκίμασε μια τέτοια συμπεριφορά. Εκείνο όμως που είναι σίγουρο, είναι ότι ούτε ο Πυθαγόρας ούτε ο Μύλωνας μπόρεσαν να σταματήσουν την καταστρεπτική μανία ενός στρατού νικητή, ίσως και προσβλημένου κι εκνευρισμένου για την άδικη επίθεση που είχε δεχτεί.
Όταν όμως ελευθερώνονται τα ανθρώπινα πάθη, είτε είναι πάθη ατόμων, είτε είναι πάθη λαών, τότε δεν γνωρίζουν σύνορα... Και να λοιπόν, που αυτά τα ίδια πάθη τώρα ορμούν πάνω στον Πυθαγόρα και σε όλο το σύστημα μετά την κατάληψη της Σύβαρης.
Το δημοκρατικό κόμμα που όλο αυτόν τον καιρό είχε αναγκαστεί να παραμείνει στη σκιά, κατάφερε να εκμεταλλευτεί για δικό του όφελος αυτή την έκρηξη της λαϊκής θελήσεως. Αμέσως μετά την κατάληψη της Σύβαρης ζήτησε και πέτυχε το μοίρασμα της γης.
Συνεχίζεται...
http://youtu.be/LbDcINaF7vg
