History of Angels

Documentary about the history of angels, and their influence on humankind and society both in the past and in modern times. Includes interviews and information about peoples personal experience with angels, such as spirit guides.

Matrix - Guano Apes - Open your eyes

Welcome aboard...

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ 2

Ίσως δε των εναντίων η φύσις γλίχεται και εκ τούτων
αποτελεί το σύμφωνον, ουκ εκ των ομοίων...ταυτο δε
τούτο ην και το παρά τω σκοτεινό λεγόμενον Ηρακλείτω
συνάψιες όλα και ουχ όλα, συμφερόμενον διαφερόμενον,
συνάδον διάδον, και εκ πάντων εν και εξ ενός πάντα.

( ίσως δε η φύσις έχει σφοδρή επιθυμία για τα αντίθετα και
με αυτά επιτελεί συμφωνίες και όχι με τα όμοια... ακριβώς
δε τούτο υποστηρίζει ο σκοτεινός Ηράκλειτος: μπορείς
να συνάψεις τα όλα και τα μη όλα, αυτά που έχουν την
ίδια φορά και αυτά που διίστανται, τα σύμφωνα και τα
ασύμφωνα και από τα πάντα συνίσταται το εν και από
το εν προέρχονται τα πάντα).

Ηράκλειτος, απ, 10, αποδ. Χ. Α. Λαμπρίδης, εκδ. ΚΛΕΙΩ.

Ο Πυθαγόρας έμεινε στους δελφούς ένα χρόνο, ακριβώς όσο χρειάστηκε για να διδάξει στους ιερείς όλα τα μυστικά της σοφίας του. Η εκλογή του Πυθαγόρα έπεσε στην Κρότωνη, την πιο φημισμένη πόλη της νότιας Ιταλίας, κι αυτό για διάφορους λόγους φανερούς και κρυφούς. Πάνω απ' όλα είχε την πρόθεση όχι τόσο να διδάξει την εσωτερική διδασκαλία σ' έναν περιορισμένο κύκλο μαθητών, όσο να εφαρμόσει τις αρχές της στη διαπαιδαγώγηση των νέων και στη ζωή του κράτους. Ένα τέτοιο σχέδιο είχε ανάγκη προφανώς απ' την ίδρυση κάποιας σχολής για τη μύηση των μαζών κι αυτό θα ήταν αδύνατο σε οποιαδήποτε πόλη-κράτος της Ελλάδας ή της Πελοπονήσου, που ήταν θύματα του σκεπτικισμού και της δημαγωγίας. Αντίθετα όμως οι αποικίες στον κόλπο του Τάραντα, ήταν ακόμα προφυλαγμένες από μια τέτοια καταστροφή και ζούσαν μέσα σε μια ατμόσφαιρα φιλόξενης ελευθερίας. Κατά δεύτερο λόγο ο φιλόσοφος προβλέποντας τη μετακίνηση του μορφωτικού άξονα και με τη δημιουργία της σχολής στον κόλπο του Τάραντα, θα διέδιδε σ' όλη την Ιταλία τις εσωτερικές ιδέες της διδασκαλίας του, ολοκληρώνοντας το έργο του να διαδώσει στους λαούς της Δύσης τις βασικές αρχές της ανατολικής σοφίας.
Φτάνοντας ο Πυθαγόρας προκάλεσε μια αληθινή επανάσταση, Δείχνοντας περισσότερο τη δύναμη του σαν μάγος παρά σαν φιλόσοφος, κατάφερε μέσα σε λίγο καιρό να τραβήξει ένα μεγάλο αριθμό από νέους και γυναίκες από την αδράνεια και την πολυτέλεια και να τους προσανατολίσει στις αρετές της ταπεινοφροσύνης και της απλότητας. Όταν τον κάλεσαν στο Συμβούλιο των Χιλίων να δώσει λόγο για τη συμπεριφορά του και για τα μέσα επιβολής του, ο Πυθαγόρας είχε την ευκαιρία να ξεκαθαρίσει τις ιδέες του σχετικά με την παιδεία και να βεβαιώσει τους Κροτωνιάτες ότι είχε την πρόθεση να δυναμώσει και όχι να εξασθενήσει το Σύνταγμα της πόλης. Έτσι τους μίλησε για το σχέδιό του να δημιουργήσει μια αδελφότητα από μύστες που θα ζούσαν μια ομαδική ζωή σ' ένα ειδικά φτιαγμένο κτίριο και που θα ήταν όμως σε στενή επαφή με την κοινωνία της πόλης. Αυτοί οι μύστες με το βαθμό του δασκάλου θα δίδασκαν τις φυσικές , ψυχικές και θρησκευτικές επιστήμες, ενώ οι νέοι όχι μόνο θα είχαν την ευκαιρία να παρακολουθούν τα μαθήματα των δασκάλων, αλλά και θα ήταν δεκτοί στους διάφορους βαθμούς της μυήσεως ανάλογα με την εξυπνάδα και τη θέλησή τους. Η Σχολή θα είχε επίσης κι ένα τμήμα γυναικών με τις ανάλογες επιστήμες και τους βαθμούς μυήσεως...





Μεταξύ των άλλων, να κάνεις φίλο εκείνον που υπερέχει στην αρετή και είναι άριστος.
Υπάκουε, μάλιστα, στα μετρημένα λόγια του και στις ωφέλιμες πράξεις του,
και να μην εχθρεύεσαι τον φίλο σου εξαιτίας κάποιου μικρού σφάλματος
όσο μπορείς. Διότι η δύναμη δεν απέχει από την ανάγκη. Γνώριζε, λοιπόν, τα πιο
πάνω και εθίσου στο να ελέγχεις τα επόμενα.

Τα Χρυσά Έπη

Η Βουλή της Κροτώνης δέχτηκε με ενθουσιασμό το σχέδιο του Πυθαγόρα και μέσα σε λίγο καιρό φάνηκε να υψώνεται ένα ωραιότατο άσπρο κτίριο περιτριγυρισμένο από άνετες στοές και θαυμάσιους κήπους! Οι Κροτωνιάτες το έλεγαν Ναό των Μουσών>>, ίσως γιατί στο κέντρο της κατασκευής υπήρχε ένας μικρός ναός αφιερωμένος στις Μούσες. Έτσι γεννήθηκε η Πυθαγόρειος Σχολή, που ήταν προορισμένη να γίνει γρήγορα, εκτός από ένα ονομαστό κέντρο εκπαιδεύσεως και επιστημονικής έρευνας, μια μικρή πόλη - μοντέλο, που τη διεύθυνε και την κυβερνούσε ένας μεγάλος μύστης. Το κτίριο πάνω σ' ένα καταπράσινο λόφο γεμάτο κυπαρίσια και λιόδεντρα, άφηνε το βλέμμα να πλανιέται σ' ολόκληρη την πόλη και να ελέγχει τα κυριότερα σημεία της: το πρυτανείο, το λιμάνι και την πλατεία της αγοράς. Η πόρτα της εισόδου έμενε ανοιχτή όλη μέρα και η μοναδική της άμυνα ήταν ένας φράχτης καλλιεργημένος. Στην είσοδο δέσποζε ένα μεγάλο άγαλμα του Ερμή με μια απειλητική επιγραφή: MAKΡΙΑ ΟΙ ΑΜΑΘΕΙΣ



Του Πυθαγόρα εφεύρεση ήταν η ομώνυμη κούπα, η οποία είχε σκοπό να κάνει τους μαθητές του να πίνουν ίσες ποσότητες κρασιού, ενώ παράλληλα απέτρεπε τη λαιμαργία και την κατάχρηση. Φτιαγμένη από πηλό, κρατούσε μια συγκεκριμένη ποσότητα υγρού μέχρι κάποιο σημείο. Οποιοδήποτε υγρό υπερχείλιζε, θα κατέληγε στην απώλεια όλου του περιεχομένου από μια τρύπα στον πάτο της κούπας.

Πρώτιστα το στομάχι, τον ύπνο, τις ακολασίες
και την οργή. Ποτέ να μην κάνεις αισχρή πράξη, ούτε με κάποιον άλλο
ούτε μοναχός σου προπαντός, να σέβεσαι τον εαυτό σου,
Ακόμη, να ασκείς τη δικαιοσύνη με λόγια και με έργα, και συνήθισε πάντοτε να
έχεις μαζί σου τον Λόγο.

ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΕΠΗ

Το να σε δεχτούν στη σχολή δεν ήταν εύκολο πράγμα γιατί σου ζητούσαν ειδικές ικανότητες και μια καλή προδιάθεση. Οι νέοι που ήθελαν να μπουν στην αδελφότητα υποβάλλονταν προκαταρκτικά σε μια περίοδο δοκιμής. Οδηγούμενοι απ' τους γονείς τους ή από έναν απ' τους δασκάλους έμπαιναν πρώτα στο Πυθαγόρειο γυμνάσιο. Εδώ οι νέοι μέσα σε μια ατμόσφαιρα γαλήνης και αμοιβαίας κατανόησης περνούσαν τον καιρό τους με μακριές συζητήσεις μέσα στις στοές ή προπονούνταν στο τρέξιμο, στο ακόντιο, στο δίσκο ή άλλα παιχνίδια. Μερικές φορές έκαναν ψεύτικες μάχες με τη μορφή δωρικών χορών.
Ο νέος που έμπαινε για πρώτη φορά, γινόταν δεκτός από τους άλλους με εξαιρετική ευγένεια και γρήγορα τον καλούσαν να εκφράσει τις προσωπικές του απόψεις. Οι δάσκαλοι πάλι απ' τη μεριά τους παρακολουθούσαν κάθε του λέξη, χωρίς ποτέ να τον παρατηρήσουν ή να του εναντιωθούν. Ο ίδιος ο Πυθαγόρας συχνά έφτανε στα ξαφνικά να μελετήσει τις κινήσεις και τις φράσεις του. Έδινε μεγάλη σημασία στον τρόπο που γελούσε. Σύμφωνα με τον Πυθαγόρα, πράγματι, το γέλιο ενός ανθρώπου φανερώνει το χαρακτήρα του, και κανένα μασκάρεμα δεν είναι σε θέση να κρύψει το γέλιο ενός κακού ανθρώπου.
Μετά από μερικούς μήνες προσεχτικής και σχολαστικής παρατήρησης, ο υποψήφιος υποβαλλόταν σε πραγματικές δοκιμασίες. Τον οδηγούσαν σε μια σπηλιά λίγο πιο μακριά απ' τη Σχολή και τον άφηναν μόνο του μέσα στο σκοτάδι για μια ολόκληρη νύχτα, έρμαιο στα υποτιθέμενα τέρατα ή στα φοβερά φαντάσματα. Αν και αυτή η δοκιμασία δεν ήταν του ίδιου βαθμού μ' εκείνη της Μέμφιδας ή της Θήβας, παρ' όλα αυτά απαιτούσε το ίδιο μια μεγάλη δόση κουράγιου και θέλησης. Όπως και στην Αιγυπτιακή μύηση οι αδύνατοι αρνιόντουσαν να μπουν ή έφευγαν πριν φέξει. Φυσικά αυτοί δεν κρίνονταν ιδανικοί και κατά συνέπεια τους έστελναν πίσω στο σπίτι τους. Δυσκολότερη ακόμα ήταν η πνευματική δοκιμασία. Χωρίς καμιά προειδοποίηση έκλειναν το μαθητή σ' ένα τελείως άδειο κελί με λίγο νερό κι ένα κομμάτι ξερό ψωμί, καθώς επίσης και μια μικρή πινακίδα που θα έγραφε την απάντηση σε μια απ' τις δύο ερωτήσεις: Tι σημαίνει ένα τρίγωνο μέσα σ' έναν κύκλο'>>, ή Γιατί ένα δωδεκάεδρο μέσα σε μια σφαίρα συμβολίζει το Σύμπαν>>. Αφού περνούσαν δώδεκα ώρες, οδηγούσαν τον υποψήφιο σε μια μεγάλη αίθουσα, όπου τον περίμεναν όλοι οι νέοι μαθητές, οι οποίοι τον περιγελούσαν για να δουν κατά πόσο θα θιχτεί. Οι δάσκαλοι, πάλι, παρακολουθούσαν με μεγάλη προσοχή όλες τις αντιδράσεις του νέου, που εκνευρισμένος από την αναγκαστική νηστεία και τον περίγελο, γιατί δεν είχε μπορέσει να απαντήσει στο ακατανόητο αίνιγμα, έπρεπε να καταβάλει μεγάλη προσπάθεια αυτοκυριαρχίας. Δεν ήταν πολλοί εκείνοι που κατόρθωναν να ξεπεράσουν με σιγουριά αυτή τη δοκιμασία, υπομένοντας με σταθερότητα τις ταπεινώσεις και το σαρκασμό χωρίς να πέσουν στην παγίδα των προκλήσεων. Αντίθετα, άλλοι ξέσπαγαν σε νευρικά κλάματα, άλλοι απαντούσαν με κυνισμό και κακία, άλλοι ακόμα έσπαγαν με μανία την πινακίδα, βρίζοντας τη Σχολή, τους δασκάλους και όλους τους μαθητές. Ο Πυθαγόρας καλούσε αυτούς τους τελευταίους να απομακρυνθούν από τη Σχολή και να μη ξαναπλησιάσουν πια ποτέ, ενώ γεμάτος χαρά χαιρετούσε τους πρώτους με όλες τις τιμές και τους δεχόταν στην Παρασκευή>>, την πραγματική μαθητεία.





Aγαθοί αριθμοί, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, είναι αυτοί που υπάρχουν πάντοτε κατά τον ίδιο τρόπο και διατηρούν μια ισότητα. Τέτοιοι είναι οι τετράγωνοι αριθμοί που γεννιούνται από περιττούς γνώμονες και τοποθετούνται από τον Πυθαγόρα στη σειρά των πραγμάτων που είναι αγαθά. Φαύλοι αριθμοί είναι οι ετερομήκεις και οι προμήκεις
Από αγαθούς λοιπόν αριθμούς αγαθοί αριθμοί παράγονται. Έτσι από το 3 πολλαπλασιαζόμενο με τον εαυτό του, ο τετράγωνος αριθμός 9 παράγεται από το 4, ο τετράγωνος 16, και από το 5, ο τετράγωνος 25, που επίσης παράγονται από περίθεση περιττών γνωμόνων. Αλλά από τον πολλαπλασιασμό του 3 και του 4, δηλαδή από τη συνένωση του αγαθού και του φαύλου, παράγεται το 12, ο οποίος είναι ετερομήκης αριθμός και επομένως φαύλος.

Η παρασκευή ή προετοιμασία κρατούσε το λιγότερο δύο χρόνια και μπορούσε να παραταθεί και για μια πενταετία. Οι μαθητές, Ακουστικοί >> ή ακροατές, ζούσαν μέσα στους απόλυτους κανονισμούς της σιωπής. Δεν είχαν κανένα δικαίωμα να κάνουν παρατηρήσεις στους δασκάλους τους, ούτε να συζητούν τη διδασκαλία τους. Αντίθετα, είχαν την υποχρέωση να δέχονται με το μεγαλύτερο σεβασμό ό,τι τους δίδασκαν, για να το σκεφτούν μετά από μόνοι τους. Ο Πυθαγόρας πίστευε ότι προτού εξασκήσει τους μαθητές του στη διαλεκτική και στη λογική έπρεπε να τους αναπτύξει τη διαίσθηση, που κατά τη γνώμη του ήταν η μεγαλύτερη χάρη του ανθρώπου. Γι' αυτό και τα πρώτα μαθήματα δεν αφορούσαν δύσκολα ή μυστήρια πράγματα, αλλά τα φυσιολογικά αισθήματα, τα πρωταρχικά καθήκοντα του ανθρώπου απ' τα πρώτα χρόνια της ζωής του, με σκοπό να εμπεδώσει στους νέους την αγάπη για τους γονείς, δίνοντας τους ν' αφομοιώσουν την ιδέα του πατέρα μ' εκείνη του Θεού, του μεγάλου πλάστη του σύμπαντος και την ιδέα της μητέρας μ' εκείνη της Κυβέλης της καλόβολης και γενναιόδωρης φύσης.

Ο Θαλής όρισε τον αριθμό σύμφωνα προς το δόγμα των Αιγυπτίων από τους οποίους διδάχθηκε ως άρθροισμα μονάδων. Αλλά ο Πυθαγόρας τον όρισε ως την επέκταση και ενέργεια των σπερματικών λόγων που περιέχονται στη μονάδα. Ή άλλως, ως εκείνο το οποίο, προηγούμενο όλων των πραγμάτων, υφίσταται στη θεία διάνοια, με το οποίο όλα τα πράγματα διευθετήθηκαν και παραμένουν σε μια αδιάρρηκτη τάξη. Άλλοι όμως από τους μαθητές του τον όρισαν ως πρόοδο από τη μονάδα με το δικό της μέγεθος. Και ο Εύδοξος ο Πυθαγόρειος λέει ότι αριθμός είναι ορισμένο πλήθος, διακρίνοντας το είδος από το γένος. Οι μαθητές του Ίππασου, που ονομάζονταν Ακουσματικοί, έλεγαν ότι αριθμός είναι το πρώτο υπόδειγμα συγκρότησης του κόσμου και ότι είναι το όργανο της κρίσης του Θεού, που είναι ο δημιουργός του σύμπαντος. Ο δε Φιλόλαος λέει ότι ο αριθμός είναι ο πιο εξαίρετος και αυτογενής δεσμός της αιώνιας διάρκειας των εγκόσμιων φύσεων. Η μονάδα αποτελεί το ελάχιστο μιας συνεχούς ποσότητας, ή το πρώτο και κοινό μέρος αυτής, ή η αρχή της. Σύμφωνα με τον Θυμαρίδα, είναι η περιορισμένη ποσότητα, εφόσον η αρχή και το τέλος κάθε πράγματος καλείται όριο. Οι οπαδοί του Χρύσιππου ισχυρίζονται ασαφώς ότι η μονάδα είναι ένα πλήθος, εφόσον αυτή μόνο αντιτίθεται στο πλήθος. Και κάποιοι από τους Πυθαγόρειους έλεγαν ότι η μονάδα είναι το όριο του αριθμού και των μερών, διότι από αυτήν, όπως από ένα σπόρο και μια αιώνια ρίζα, οι λόγοι αυξάνονται και μειώνονται αντιστρόφως. Κάποιοι μειώνονται επ' άπειρον, διαιρούμενοι πάντοτε με ένα μεγαλύτερο αριθμό. Άλλοι, αυξανόμενοι επ' άπειρον, μεγενθύνονται πάλι.

Ο Πυθαγόρας παράλληλα με το αίσθημα της αγάπης και του σεβασμού για τους γονείς, καλλιεργούσε στους μαθητές του και το αίσθημα της φιλίας. Ο υποψήφιος μπορούσε να διαλέξει το φίλο του ανάλογα με τα προτερήματά του, βλέποντας σ' εκείνον έναν άλλο του εαυτό, άξιο να τιμηθεί σαν ένας θεός. Αυτές οι διδασκαλίες, που είχαν κυρίως ηθικό χαρακτήρα, αποσκοπούσαν απ' τη μια στο να ελευθερώσουν την ψυχή από τυχόν κατάλοιπα και ανηθικότητες κι απ' την άλλη να του δώσουν να καταλάβει το νόμο των αναλογιών και των παγκόσμιων συμφωνιών. Η ηθική διδασκαλία τον προετοίμαζε έτσι στη διδασκαλία της φιλοσοφίας.

Συνεχίζεται...

ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ 1

Ο Ορφέας έδωσε στην Ελλάδα τη φιλοσοφία και τη θρησκεία του, αποκαθιστώντας την αξιοπρέπεια, το γόητρο των ναών του Δία και του Απόλλωνα και το νόμο του, αναστηλώνοντας στους Δελφούς το Δικαστήριο των Αμφικτυονιών. Στις αρχές του 7ου αιώνα π.χ., η λάμψη του μεγάλου Ιεροφάντη είχε πια σβήσει. Δε σεβόντουσαν πια τις αποφάσεις που έβγαζαν οι Δελφοί. Παραβίαζαν συχνά τα ιερά. Το πνευματικό και ηθικό επίπεδο των ναών είχε πέσει επικίνδυνα. Οι ιερείς εξαγοράζονταν από τις πολιτικές εξουσίες και τα ίδια τα μυστήρια περνούσαν απ' τους σιχαμερούς δρόμους της διαφθοράς.
(Δεν έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα από τότε, η μόνη διαφορά είναι ότι οι άνθρωποι έγιναν περισσότεροι και φυσικά αν αυξήσουμε τις ποσότητες σε οτιδήποτε, χάνει την αξία του.) Τέλος πάντων ας συνεχίσω...
Στην παλιά ιερατική και αγροτική διοίκηση είχαν εισχωρήσει εκφυλισμένες μορφές διακυβερνήσεως που ποίκιλλαν απ' την καθαρή τυραννία και την απλή στρατιωτική αριστοκρατία, μέχρι την αναρχική δημοκρατία. Οι ναοί ήταν πια ανίσχυροι να σταματήσουν την πολιτική και ηθική κατάπτωση, που ήδη προχωρούσε καλπάζοντας.
Χρειαζόταν κάτι καινούριο και εξαιρετικό, την εκλαϊκευση των εσωτερικών διδασκαλιών.
Ήταν αναγκαία η μετάγγιση της γνώσης απ' τους ναούς στις λαϊκές τάξεις.

Aκόμη και από μια πρόχειρη και επιφανειακή μελέτη της ιστορίας είναι εύκολο να διαπιστώσουμε πως η Ελλάδα, ακριβώς στα μέσα του 7ου αιώνα, προχώρησε στην αναγέννησή της, στο νομοθετικό τομέα, στον τομέα των πολιτικών θεσμών, στις τέχνες και στη φιλοσοφία. Ήταν μια σταθερή ανάπτυξη, που έδωσε στην Ελλάδα τρεις αιώνες καλλιτεχνικής δημιουργίας και πνευματικής λάμψης. Απ' την πρώτη ακόμη φάση αυτής της ανόδου παρουσιάστηκαν φυσικοί όπως ο Θαλής, νομοθέτες όπως ο Σόλωνας, ποιητές όπως ο Πίνδαρος, ήρωες όπως ο Επαμεινώνδας. Μέσα σ' όλους αυτούς, μέσα σ' εκείνη τη χαραυγή της λαϊκής γνώσης κυριάρχησε η μορφή του Πυθαγόρα. Ήταν ο Μεγάλος Μύστης της νέας Ελλάδας, το ανώτατο και δημιουργικό πνεύμα. Όπως ο Ορφέας ήταν ο δάσκαλος της ιερατικής Ελλάδας, ο Πυθαγόρας ήταν ο δάσκαλος της λαϊκής Ελλάδας. Και στην πολιτική ιστορία και στη φιλοσοφία ο Πυθαγόρας θεωρείται μια προσωπικότητα σχεδόν μυθική. Ο κυριότερος λόγος αποδίδεται στο γεγονός ότι οι Πυθαγόρειες σχολές, σκορπισμένες εδώ κι εκεί στη Μεγάλη Ελλάδα, μετά από μια περίοδο ανθίσεως και ακαταμάχητης εξουσίας, συχνά ακόμα και πολιτικής, δέχτηκαν ένα βίαιο διωγμό από τα δημοκρατικά πολιτεύματα, που εγκαταστάθηκαν στις κυριότερες ελληνικές πόλεις της νότιας Ιταλίας. Οι έδρες των σχολών κάηκαν και οι οπαδοί του Πυθαγόρα εξοντώθηκαν ή αναγκάστηκαν να διαφύγουν.
Η διδασκαλία και η ίδια η ανάμνηση του δασκάλου σκεπάστηκαν έτσι απ' το μυστήριο και από το μύθο.
Απ' την άλλη μεριά ο Πυθαγόρας δεν έγραψε σχεδόν τίποτα, κι αυτά τα λίγα τα έγραψε με μυστικά στοιχεία και με συμβολική μορφή.
'Οπως κάθε μεγάλος αναθεωρητής, έτσι κι αυτός έδωσε το έργο του κυρίως διαμέσου της προφορικής διδασκαλίας. Παρ' όλες τις αντικειμενικές δυσκολίες, μπορούμε να ανακαλύψουμε την ύπαρξη του πυθαγόρειου συστήματος στα Χρυσά Έπη>> του Λύση, στα Σχόλια>> του Ιεροκλή, στα Αποσπάσματα>> του Φιλόλαου και του Αρχύτα και κυρίως στον Τίμαιο>> του Πλάτωνα που περιέχει την κοσμοθεωρία του Πυθαγόρα.

Υπάρχουν ακόμα οι πολύτιμες μαρτυρίες των αρχαίων συγγραφέων και ειδικά του Αριστοτέλη, απ' όπου φαίνεται η μεγάλη γνώση και η θαυμαστή επίδραση που είχε ο Πυθαγόρας στους ανθρώπους. Μπορούμε να προσθέσουμε ακόμα τις πολυάριθμες νύξεις των Αλεξανδρινών νεοπλατωνικών, των γνωστικών και των πρώτων πατέρων της εκκλησίας, που ομόφωνα θεωρούν τον Πυθαγόρα σαν μια εξουσία.
Εξετάζοντάς την από ψηλά και κάτω από τους προβολείς του συγκριτικού εσωτερισμού, η διδασκαλία του Πυθαγόρα φαίνεται σαν μια κριτική αναπαραγωγή των εσωτερικών φιλοσοφιών της Ινδίας και της Αιγύπτου, με βασικό πλεονέκτημα την καθαρότητα και την απλότητα του Ελληνισμού.
Συγχρόνως με τον Πυθαγόρα, κι άλλοι μεγάλοι αναθεωρητές εκλαϊκευσαν τις φιλοσοφίες τους. Στην Κίνα ο Λάο Τσε γινόταν φορέας του εσωτερισμού του Φο Χι. Στις όχθες του Γάγγη κήρυττε τον τελευταίο Βούδα ο Σάκια Μόνι. Στη Ρώμη το ιερατείο των Ετρούσκων έστελνε στο βασιλιά Νούμα ένα μύστη που είχε στην κατοχή του σιβυλλικά βιβλία. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μεγάλες μορφές Αποκαλυπτών κάνουν την εμφάνισή τους την ίδια εποχή σε διαφορετικές χώρες. Στην πραγματικότητα, σε ορισμένες περιόδους της ιστορίας της η ανθρωπότητα διαπερνιέται μυστηριωδώς απ' το ίδιο πνευματιστικό ρεύμα, που όμως εκφράζεται με διαφορετικές μορφές, προσαρμοσμένες στο βαθμό της γνώσης και της ανάπτυξης του κάθε λαού. Η ίδια αλήθεια, με διαφορετικές μορφές εκφράσεως, εκπληκτικό και ασύλληπτο για τον απλό άνθρωπο...

Γνώθι σαυτόν

Ο ύπνος, το όνειρο και η έκσταση είναι οι τρεις πύλες
που ανοίγονται στο υπερπέραν, απ' όπου μας έρχονται
η επιστήμη του πνεύματος και η τέχνη της μαντικής.
Η εξέλιξη είναι ο νόμος της ζωής.
Ο αριθμός είναι ο νόμος του σύμπαντος.
Η μονάδα είναι ο νόμος του Θεού.

Επιγραφή στο Μαντείο των Δελφών.

Η θυελλώδης ζωή του Πυθαγόρα, μοιάζει με πλοίο που σαλπάρισε μες την καταιγίδα. Με ολάνοιχτα πανιά ακολουθεί την πορεία του ανάμεσα στα στοιχεία που λυσσομανάνε.

Προτού μιλήσει στην Ελλάδα, ο Πυθαγόρας γνώρισε όλο τον αρχαίο κόσμο. Επισκεύθηκε την Αφρική και την Ασία, χτύπησε τις πόρτες των ναών της Μέμφιδας και της Βαβυλώνας, άκουσε τις διδασκαλίες τους, μυήθηκε στα Μυστήριά τους. Το πρώτο μέρος της υπάρξεώς του δεν ήταν λοιπόν τόσο διαφορετικό από εκείνο των προκατόχων του.
Γεννήθηκε στη Σάμο, γύρω στα 570. Στους νεόνυμφους γονείς του, η Πυθία των Δελφών υποσχέθηκε, (όταν τη ρώτησαν με την ευκαιρία ενός ταξιδιού τους), ένα παιδί, που θα ήταν χρήσιμο σ' όλους τους ανθρώπους, σ' όλες τις εποχές. Με τον ίδιο χρησμό τους συμβούλευε να μεταφερθούν στη Σιδώνη, στη Φοινίκη, μια ήσυχη πόλη και πολύ φιλόξενη. Ένα χρόνο μετά τη γέννησή του η μητέρα του πήγε το παιδί στο ναό του Άδωνη, σε μια χαρούμενη κοιλάδα του Λίβανου, να το ευλογήσει ο Μέγας Ιερέας.
Ο Πυθαγόρας πέρασε την εφηβεία του στη Σάμο, τριγυρισμένος απ' τις στοργικές φροντίδες των γονιών του, μέσα σ' ένα κλίμα εμπιστοσύνης και αρμονίας. Εκτός από τη φυσική ομορφιά του ο Πυθαγόρας συνδύαζε εξυπνάδα, γλυκιά και χαριτωμένη συμπεριφορά. Έδειξε γρήγορα τις τάσεις του για τη μελέτη της σοφίας, προς την οποία ενθαρρύνθηκε απ' τη μητέρα του. Έτσι από παιδί ακόμα άρχισε να συναναστρέφεται τους ιερείς και τους σοφούς της Σάμου, που ακριβώς εκείνη την εποχή δημιουργούσαν στην Ιωνία τις πρώτες σχολές φυσικής. Στα δεκαοχτώ είχε παρακολουθήσει τα μαθήματα του Ερμοδάμαντα στη Σάμο, στα είκοσί του εκείνα του Φερεκύδη στη Σύρο. Εκτός απ' αυτά είχε την ευκαιρία ν' ακούσει το Θαλή και τον Αναξίμανδρο στη Μίλητο.

- Πού είσαι; Ρώτησε ο Πυθαγόρας.
- Ανεβαίνω... Ανεβαίνω συνέχεια.
- Και τώρα;
- Είμαι βυθισμένη στο Φως του Ορφέα...
- Τι βλέπεις στο μέλλον;
- Μεγάλοι πόλεμοι... Χαλκοπρόσωποι άνθρωποι... Νίκες λευκές...
Ο Απόλλων έρχεται να μείνει στο ιερό του κι εγώ θα είμαι η φωνή του!...
Αλλά εσύ ο μηνύτοράς του, αλίμονο! αλίμονο! θα μ' αφήσεις... και θα φέρεις το φως στην Ιταλία...

Χρησμός της Θεόκλειας.

Σε ηλικία είκοσι χρόνων ο Πυθαγόρας μπόρεσε να γνωρίσει μεγάλους σοφούς χωρίς όμως κάποιος απ' αυτούς να τον ικανοποιήσει απόλυτα. Μέσα σ' αυτές τις διδασκαλίες είχε οπωσδήποτε μεγαλώσει τους ορίζοντες των γνώσεών του, δεν είχε μπορέσει όμως να βρει τη σχέση που δένει μεταξύ τους τα απλά πράγματα, τη σύνθεση, τη μονάδα των πάντων.
Όλα αυτά που είχε μάθει του φάνηκαν άχρηστα και χωρίς νόημα, χωρίς διέξοδο. Ήταν όμως μια κρίση υγιής, γιατί τον ώθησε στο να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις στην αναζήτηση του δρόμου>>, αυτού του δρόμου που φέρνει το φως της αλήθειας, στο κέντρο της ζωής.
Περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας κοιτάζοντας τ' αστέρια, ή ακούγοντας τους ήχους της φύσης.
Παρατηρώντας τους αστερισμούς και τις μυριάδες των ουράνιων σωμάτων, σκεφτόταν ότι όλα στο σύμπαν θα έπρεπε να κινούνται σύμφωνα μ' ένα νόμο. Όπως υπάρχει ένας Νόμος που κρατάει ενωμένα τα άτομα μεταξύ τους, έτσι θα πρέπει να υπάρχει κι ένας Νόμος κοσμικός που να ρυθμίζει την παγκόσμια αρμονία. Θα πρέπει να υπάρχει ένας αριθμός που ρυθμίζει την κίνηση των Πάντων.
Έπρεπε να βρει το μυστικό της ισορροπίας που κρατάει τους τρεις κόσμους : το φυσικό, τον ανθρώπινο και το θεϊκό. Το μυστικό της της παγκόσμιας τάξης θα 'πρεπε να βρίσκεται στη σύνθεση των τριών αυτών κόσμων.

Ένα μονάχα λαχταρίζω: Nα συλλάβω τι κρύβεται πίσω από τα φαινόμενα, τι είναι το μυστήριο που με γεννάει και με σκοτώνει, κι αν πίσω από την ορατή ακατάπαυτη ροή του κόσμου κρύβεται μια αόρατη ασάλευτη παρουσία.

Ασκητική. (Ν. Καζαντζάκης)

Υπάρχει ένας αριθμός που ρυθμίζει την κίνηση των πάντων... Σ' αυτή τη σκέψη η ματιά του Πυθαγόρα στάθηκε κατά τύχη στη δωρική μετώπη του ναού: η βάση, οι κολώνες, το επιστύλιο και το τριγωνικό αέτωμα.
Αισθάνθηκε ότι είχε στο χέρι του τη λύση του προβλήματος που έψαχνε από καιρό. Σ' εκείνες τις γεωμετρικές γραμμές ήταν κρυμμένο το κλειδί του Σύμπαντος, η επιστήμη των αριθμών: ο τριαδικός νόμος που ρυθμίζει τη σύσταση των όντων και το νόμο του επταήμερου, που καθορίζει την ανάπτυξή τους. Τότε είδε τον κόσμο να κινείται σύμφωνα με το ρυθμό και την αρμονία των ιερών αριθμών. Και είδε τη Γη και τον ουρανό στους δίσκους μιας ζυγαριάς που κρατιόταν ισορροπημένη από την ανθρώπινη ελευθερία. Φαντάστηκε τις σφαίρες του αόρατου κόσμου, που καλύπτουν τα ορατά και δίνουν ζωή χωρίς παύση και σκέφτηκε την κάθαρση και την ελευθερία του ανθρώπου στη διάρκεια της ζωής του στη Γη, μέσα από τους δρόμους της μυήσεως.
Ο Πυθαγόρας τα είδε και τα σκέφτηκε όλα αυτά, και ένιωσε ότι βρίσκεται μπροστά στην αλήθεια. Ήταν ανάγκη τώρα να αποδείξει με τη λογική αυτά που είχε φανταστεί με το καθαρό μυάλο του. Μα πού να βρει την αναγκαία επιστήμη για να τελειώσει αυτό το πελώριο έργο, απ' τη στιγμή, που ούτε οι σοφοί της Ιωνίας, ούτε κι αυτοί οι ίδιοι οι ναοί της Ελλάδας ήταν σε θέση να τον βοηθήσουν.
Στην αναζήτηση μιας απαντήσεως σ' αυτό το ερώτημα, του ήρθε στο νου μια σκηνή από τα παιδικά του χρόνια, τότε που στην αγκαλιά της μητέρας του πήγε στο ναό του Άδωνη. Του φάνηκε ότι είχε ακούσει πολύ καθαρά τα λόγια που είχε πει ο ιεροφάντης στη μητέρα του : Ω, γυναίκα της ιωνίας, ο γιος σου θα γίνει μεγάλος για την εξυπνάδα του, θυμίσου όμως ότι αν οι Έλληνες κατέχουν ακόμα την Επιστήμη των Θεών, η Επιστήμη του Θεού δε βρίσκεται πουθενά αλλού παρά στην Αίγυπτο>>
Ήταν κάτι σαν λάμψη. Τώρα καταλάβαινε τελικά το αληθινό νόημα αυτών των λέξεων. Αυτό που του χρειαζόταν ήταν η Επιστήμη του Θεού, κι αυτή έπρεπε να πάει να τη βρει στην Αίγυπτο, χτυπώντας την πόρτα των αρχαίων ναών της.

Εφόσον λέγεται πως υπάρχουν σύμφωνοι αριθμοί, το λόγο αυ­τής της συμφωνίας δεν θα μπορούσαμε να τον βρούμε παρά μόνον μέσα στην αριθμητική.· Η συμφωνία αυτή διαθέτει τις μεγαλύτερες αρετές, αφού είναι η αλήθεια μέσα στην έλλογη ψυχή, η μακαριότη­τα μέσα στο βίο και η αρμονία μέσα στη φύση· τέλος, είναι αυτή η ίδια η αρμονία που απλώνεται σ' ολόκληρο το σύμπαν και δεν πα­ρουσιάζεται σ' όσους την αναζητούν παρά αποκαλυπτόμενη μέσα από τους αριθμούς.

Θέων της Σμύρνης

Συστημένος στο Φαραώ Άμασα από τον Πολυκράτη, τύρανο της Σάμου, ο Πυθαγόρας παρουσιάστηκε στους ιερείς της Μέμφιδας, οι οποίοι από τη μεριά τους, επειδή δεν είχαν καμιά εμπιστοσύνη στους Έλληνες, έκαναν τα πάντα για να τον αποθαρρύνουν. Ο νέος όμως επέμεινε, υποτασσόμενος με υπομονή και θάρρος σ' όλες τις δοκιμασίες που του έβαλαν. Ήταν μια δουλειά μεγάλη και κουραστική, στη διάρκεια της οποίας είχε την ευκαιρία να δοκιμάσει προσωπικά την εξαιρετική δύναμη της ανθρώπινης θέλησης. Έμαθε τη μαγεία και τη θεουργία (θαυματοποιία), μπήκε στο βάθος των ιερών μαθηματικών, απόκτησε τη δεύτερη όραση>>. Μετά από εικοσιδύο χρόνια πήρε την ανώτερη μύηση, αυτή που τον τοποθετούσε στην κορυφή του αιγυπτιακού ιερατείου. Τώρα ήξερε και έβλεπε>>. Είχε φτάσει πια ο καιρός να γυρίσει στην Ελλάδα. Τα πράγματα όμως δεν έγιναν έτσι, γιατί στις όχθες του Νείλου ξέσπασε πόλεμος.
Τα στρατεύματα του Καμβύση έπεσαν σαν κεραυνός πάνω στην Αίγυπτο, βάζοντας τέλος στη χιλιόχρονη φαραωνική μοναρχία. Ο Πυθαγόρας είδε να λεηλατούν τους ναούς της Μέμφιδας και της Θήβας, είδε τον Φαραώ Ψαμμήτιχο αλυσοδεμένο μπροστά στο βασιλιά των Περσών, παραβρέθηκε στον ομαδικό αποκεφαλισμό της βασιλικής οικογένειας και σ' άλλα φοβερά θεάματα.
Ο Καμβύσης διέταξε να μεταφέρουν τον Πυθαγόρα κι έναν ορισμένο αριθμό Αιγυπτίων Ιερέων στη Βαβυλώνα. Μετά την κατάληψη των Περσών, η Βαβυλώνα είχε ένα μωσαϊκό από γλώσσες και λαούς διαφορετικούς, από επιστήμες και από θρησκείες, που για τον περίεργο επισκέπτη ήταν ένα απέραντο πεδίο παρατηρήσεων. Την εποχή που έφτασε εκεί ο Πυθαγόρας, στο ανώτατο βαβυλωνιακό ιερατείο υπήρχαν συγχρόνως τρεις διαφορετικές θρησκείες. Η Χαλδαϊκή, η Περσική και η Εβραϊκή. Η συμφωνία φυσικά μεταξύ ιερέων διαφορετικής θρησκείας οφειλόταν στην κοινή αρχή των εσωτερικών τους φιλοσοφιών. Παράδειγμα υπήρξε ο προφήτης Δανιήλ, που αν και πίστευε στο Θεό του Μωησή, παρέμεινε πρωθυπουργός κάτω από τη βασιλεία του Ναβουχοδονόσορα, του Μπαλτασάαρ και του Κύρου.

Οι επτά σφαίρες μας δίνουν τους επτά φθόγγους της λύρας και παράγουν μια αρμονία (δηλαδή την οκτάφθογγο), λόγω των διαστη­μάτων που τους κατανέμουν ανά δύο.

Αλέξαν­δρος ο Αιτωλός

Ο Πυθαγόρας έμεινε στη Βαβυλώνα δώδεκα χρόνια. Υπήρξαν χρόνια μελέτης και τελειοποιήσεως, που του επέτρεπαν να πλατύνει και να ολοκληρώσει τις ήδη πλατιές γνώσεις του, Ιδιαίτερα είχε την ευκαιρία να εμβαθύνει στις γνώσεις που κατείχαν οι Πέρσες μάγοι, κληρονόμοι του Ζωροάστρη. Αυτοί στην πραγματικότητα έχαιραν μεγάλης εκτίμησης στους μυστικιστικούς κύκλους, εξαιτίας των μεγάλων προόδων που είχαν κάνει στην εξάσκηση μερικών τεχνών. Έλεγαν ότι είχαν τη δύναμη να χειρίζονται σκοτεινές δυνάμεις, όπως το παντόμορφο πυρ>> και το αστρικό φως>>. Έλεγαν επίσης, ότι ήταν σε θέση να φέρνουν το σκοτάδι στους ναούς τους μέρα μεσημέρι, ν' ανάβουν από απόσταση λαμπάδες, να δημιουργούν κεραυνούς στο γαλανό ουρανό και άλλα πολλά...
Στο τέλος της παραμονής του αυτής στη Βαβυλώνα ο Πυθαγόρας θα μπορούσε να θεωρηθεί ο μεγαλύτερος σοφός της λαϊκής και ιερατικής Ελλάδας. Η διαφορά του με τους άλλους ήταν ότι στους ναούς της Μέμφιδας και της Βαβυλώνας είχε μάθει τη μυστική ιστορία των θρησκειών, των ηπείρων και των ανθρώπινων φυλών και μπόρεσε να συγκρίνει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα φυτεμένα σε διδασκαλίες φαινομενικά διαφορετικές, όπως ο εβραϊκός μονοθεϊσμός, ο ελληνικός πολυθεϊσμός, ο ινδικός τριαδισμός και ο περσικός δυϊσμός. Κατάλαβε ότι όλες εκείνες οι θρησκείες ήταν αχτίδες από το ίδιο φως, προσαρμοσμένες στους διάφορους βαθμούς εξυπνάδας και στα διάφορα κοινωνικά καθεστώτα. Είχε στο χέρι του το κλειδί για να βρει τη σύνθεση αυτών των θρησκειών, ήταν πια κάτοχος της εσωτερικής επιστήμης. Ήταν ο Προφήτης, ο Αποκαλυπτής, ο Μεγάλος Μύστης.
Ήταν πια καιρός να γυρίσει στην Ελλάδα και να βάλει μπροστά το έργο του για την εκπλήρωση της αποστολής του. Αφού πέτυχε να ελευθερωθεί με τη μεσολάβηση ενός συμπατριώτη του, τον Δημοκήδη, γιατρό του βασιλιά, ο Πυθαγόρας γύρισε στη Σάμο μετά από τριαντατέσσερα χρόνια. Βρήκε την πόλη του καταπιεσμένη από την τυρανική διακυβέρνηση ενός Πέρση σατράπη, που είχε κλείσει τους ναούς και τα σχολεία και είχε αναγκάσει στη φυγή φιλόσοφους και επιστήμονες. Παρ' όλα αυτά είχε τη χαρά να παραβρεθεί στις τελευταίες στιγμές του πρώτου του δάσκαλου του Ερμοδάμαντα και να βρει ακόμα ζωντανή τη μητέρα του Παρθενιάδα, που μόνο αυτή δεν είχε αμφιβάλει για το γυρισμό του γιου της. Πίστευε στο χρησμό των Δελφών και δεν είχε πάψει ποτέ να ονειρεύεται το μεγάλο προφήτη, το φωτισμένο σοφό που της είχε υποσχεθεί ο Ιεροφάντης του Άδωνη, κάτω από τους κέδρους του Λίβανου.

Αυτοί που καλούνται Πυθαγόρειοι, ασχολήθηκαν
πρώτοι με τα μαθηματικά και ανέπτυξαν αυτή τη
σπουδή και αφού ανατράφηκαν μέσα σ' αυτά,
θεώρησαν ότι οι αρχές τους είναι οι αρχές των
πάντων.

Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά, Α5.

Ο κόσμος δημιουργείται με την παρέμβαση του ορίου στο άπειρο, οπότε αποκαλύπτεται μια καθορισμένη ενότητα. Το καθορισμένο και το απροσδιόριστο αποτελούν τις δύο βασικές αντίθετες αρχές για τους Πυθαγόρειους, από τις οποίες η πρώτη είναι το καλό και η δεύτερη το κακό, αφήνοντας να φανεί η έννοια του δυϊσμού στη φιλοσοφία τους. Ο Αριστοτέλης παραθέτει έναν πίνακα του Αλκμαίωνα του Κροτωνιάτη με τα βασικά αντίθετα των Πυθαγορείων:

πέρας - άπειρον

περιττόν - άρτιον

εν - πλήθος

δεξιόν - αριστερόν

άρρεν - θήλυ

ηρεμούν - κινούμενον

ευθύ - καμπύλον

φως - σκότος

αγαθόν - κακόν

τετράγωνον - ετερομήκες

Η Σάμος όμως ήταν πια χαμένη και έπρεπε να την εγκαταλείψουν. Έπρεπε να φτάσουν στην Ελλάδα το γρηγορότερο για να ξαναρχίσει το μεγάλο του έργο. Να ξαναξυπνήσει στους ναούς την κοιμισμένη ψυχή των θεών, να ξαναδώσει δύναμη και κύρος στο ναό του Απόλλωνα, να κάνει μια σχολή επιστήμης και ζωής που να βγάζει γυναίκες και άνδρες μυημένους. Τον καιρό που ο Πυθαγόρας έφτασε στην Ελλάδα, ο ναός των Δελφών θεωρείτο ο ιερότερος τόπος της χώρας. Η Πυθία έδινε τους χρησμούς της, οι Αμφικτυονίες λάβαιναν χώρα για να εκδώσουν τις αποφάσεις τους, πολυάριθμοι ναϊσκοι, που χτίστηκαν γύρο από το μεγάλο ναό φύλαγαν τις προσφορές των πιστών, που έφταναν απ' όλα τα μέρη. Κάθε μέρα γυναίκες και νέοι ερχόντουσαν να χαιρετήσουν το Θεό του Φωτός.

Πρέπει λοιπόν, Γλαύκων, να θεσπίσουμε δια νόμου αυτό
το μάθημα (της αριθμητικής), και να πείσουμε αυτούς που θα
διαχειρισθούν τα ανώτατα αξιώματα της πόλης να επιδίδονται
στη λογιστική και να καταγίνονται με αυτή, όχι με ένα συνηθισμένο
τρόπο, αλλά ως το βαθμό που να είναι ικανοί να γνωρίσουν με την
καθαρή νόηση τη φύση των αριθμών, όχι για να τη χρησιμοποιήσουν
βέβαια όπως οι έμποροι και οι καταστηματάρχες για τις αγοραπωλησίες
τους, αλλά για να την εφαρμόζουν στα πολεμικά και να ευκολύνουν τις
ενέργειες της ίδιας της ψυχής και τη στροφή της από τα φθαρτά στην
αλήθεια και την ουσία (ή την αληθινή ύπαρξη)>>.

Πλάτων, Πολιτεία, κεφ.7, 525γ.

Η σπουδαιότητα των Δελφών ερχόταν απ' τα παλιά χρόνια και σ' αυτό είχαν οπωσδήποτε βοηθήσει και η γεωγραφική τους θέση, μιας και ήταν στο κέντρο της Ελλάδας, και ο βράχος τους που ήταν προστατευμένος από κάθε εξωτερική επίθεση. Η μεγαλύτερη όμως φήμη του ναού οφειλόταν σε μια μάλλον απλή λεπτομέρεια. Από μια τρύπα της σπηλιάς, πίσω απ' το ναό, έβγαιναν παγωμένοι καπνοί για τους οποίους έλεγαν ότι προκαλούσαν την έμπνευση και την έκσταση. Ο Πλούταρχος μας διηγείται ότι ο πρώτος που δοκίμασε τις θεϊκές>> ιδιότητες εκείνων των καπνών ήταν ένας βοσκός, που όταν κάθησε τυχαία πάνω από την τρύπα άρχισε ξαφνικά να λέει προφητείες. όταν αυτές οι προφητείες βγήκαν αληθινές, οι ιερείς οικιοποιήθηκαν το μέρος και το αφιέρωσαν στη λατρεία του Θεού. Γι' αυτό και η Πυθία έδινε τους χρησμούς της καθισμένη σ' έναν τρίποδα, που ήταν πάνω ακριβώς σ' αυτή την τρύπα. Οι καπνοί της προκαλούσαν φοβερούς σπασμούς και δυνατές κρίσεις, στη διάρκεια των οποίων αποκτούσε τη δεύτερη όραση>>.

Στην τραγωδία του Αισχύλου Ευμενίδες>>, μαθαίνουμε απ' την Πυθία ότι οι Δελφοί ήταν αρχικά αφιερωμένοι στη Γη, μετά στη Θέμιδα (τη Δικαιοσύνη), μετά στη Φοίβη (τη Σελήνη) και τελικά στον Απόλλωνα, τον ηλιακό θεό. Στη συμβολική γλώσσα των ναών σε κάθε ένα από αυτά τα ονόματα αντιστοιχεί μια εποχή, ένας ολόκληρος πολιτισμός, ένας ιδαίτερος τρόπος ζωής.

Η διαδικασία του χρησμού των Δελφών γινόταν σύμφωνα με την παράδοση των μεγάλων ναών της Αιγύπτου. Και ήταν αυτή η διαδικασία ένα ανακάτεμα τέχνης και επιστήμης . Η πρώτη φορά σου επέτρεπε να μπεις μέσα στο παρελθόν και στο μέλλον με την οξυδέρκεια ή την προφητική έκσταση. Η δεύτερη να προβλέψεις το μέλλον σύμφωνα με τους νόμους της παγκόσμιας εξελίξης. Αυτή η επιστήμη που οι αρχαίοι ονόμαζαν γενεθλιαλογία>> και που ήταν ανέκαθεν προνόμιο των μεγάλων πνευμάτων, εφαρμοζόταν στην Ελλάδα με πολύ λιγότερη τελειότητα και ακρίβεια απ' ότι στην Αίγυπτο. Σε αντάλλαγμα όμως, η οξυδέρκεια και η προφητεία είχαν φτάσει σε επίπεδα σχεδόν ασύγκριτα.
Στους Δελφούς η τελετουργία γινόταν με τις Πυθίες ή τις Μάντισσες οι οποίες ήταν νέες γυναίκες ή και λιγότερο νέες, που έπαιζαν τον παθητικό ρόλο του διορατικού υπνοβάτη. Οι χρησμοί τους, που συχνά ήταν μπερδεμένοι ή και τελείως ακατανόητοι, εξηγούνταν, ερμηνεύονταν και κατεργάζονταν απ' τους ιερείς του ναού. Ο Πυθαγόρας έφτασε στους Δελφούς μόνο αφού επισκέφθηκε τους άλλους ναούς της Ελλάδας. Έμεινε λίγο καιρό με τον Επιμενίδη στο ναό του Δία. Παρακολούθησε τους Ολυμπιακούς αγώνες. Παραβρέθηκε στα Ελευσίνια Μυστήρια. Όπου κι αν πήγε τον υποδέχτηκαν σαν ένα δάσκαλο.

Αθανάτους μεν πρώτα θεούς,
νόμω ως διάκειται,
τίμα και σέβου όρκον.
#
Έπειθ' ήρωας αγαυούς,
τους τε καταχθονίους σέβε δαίμονας.

Τα Χρυσά Έπη>>

Στους Δελφούς περίμενε τον Πυθαγόρα ένα έργο βαρύ. Να ξαναδώσει δύναμη και κύρος στο τελετουργικό των χρησμών που περνούσε μια περίοδο βαθιάς κρίσης. Να ξαναδώσει τον ενθουσιασμό και να ξαναξυπνήσει τους ιερείς. Να δώσει ξανά την αξιοπρέπεια και τον αληθινό ρόλο του πιο ξακουσμένου ναού της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα έπρεπε να ξυπνήσει την ίδια την ψυχή της Ελλάδας και να της ετοιμάσει το μέλλον της για να τη σώσει απ' την καταστροφή.
Ο Πυθαγόρας ήρθε στους Δελφούς με την πεποίθηση του εμπνευσμένου, με τη δύναμη αυτού που νιώθει ότι τον έχουν καλέσει να κάνει ένα μεγάλο έργο. Σαν να τον οδηγεί ένα προνοητικό και θεϊκό χέρι. Είχε τόση σιγουριά ότι θα τελείωνε το έργο του, ώστε πίστευε ότι όλα τα γεγονότα της ζωής του δεν ήταν τίποτε άλλο από πέτρες ενός οικοδομήματος που χτιζόταν σιγά-σιγά και τώρα τελείωνε.
Ο Πυθαγόρας μίλησε για τις ατυχίες της Αιγύπτου, για τη δεσποτική κατοχή των Περσών, για τους λεηλατημένους ναούς, για τα ιερά βιβλία που ρίχτηκαν στη φωτιά για τους ιερείς του Όσιρη που σκοτώθηκαν ή χάθηκαν. Προειδοποίησε τους ιερείς του Απόλλωνα να προσέξουν πολύ την κατάσταση που δημιουργήθηκε και να εμποδίσουν με όλα τα μέσα να γίνει η Ελλάδα εύκολο θήραμα του ασιατικού τέρατος. Ήταν απόλυτη ανάγκη να ξαναβρεί η Ελλάδα την ενότητά της, να ετοιμάσει την άμυνά της για την καταιγίδα που ερχόταν. Ήταν ανάγκη να ξαναδώσουν δύναμη στους ναούς, ιδιαίτερα όμως στο μαντείο των Δελφών, την αγαπημένη έδρα του ηλιακού Θεού, του λόγου του μοναδικού Θεού. Η τύχη της Ελλάδας ήταν στα χέρια των σοφών και των μυστών της. Μόνο αυτοί μπορούσαν να σώσουν δημιουργώντας τη μαγική εκείνη αλυσίδα της θέλησης, αυτής που επιτρέπει στους λαούς να συνεχίσουν τη ζωή τους και την εξέλιξή τους.
Αυτές οι τελευταίες λέξεις, που τις πρόφερε ο Δάσκαλος με τόνο σχεδόν προφητικό, είχαν για τους ιερείς το αποτέλεσμα ενός δυναμίτη. Ένιωσαν να ορμούν μέσα τους δυνάμεις που ούτε τις είχαν υποπτευθεί και απόκτησαν τη συνείδηση ότι ήταν προορισμένοι για ένα ύψιστο καθήκον.



Το κομμάτι "Πυθαγόρειον" των TXC, είναι γραμμένο και ερμηνευμένο εξ ολοκλήρου στα αρχαία ελληνικά. Το βαρύ του νόημα, απαιτεί μια προσεγμένη προσέγγιση διότι είναι βασισμένο σε συγγράματα του Πορφύριου (233 μ.Χ.). Όπως θα διαπιστώσετε και μόνοι σας, το κομμάτι των Terror-X-Crew, είναι προσαρμοσμένο για να μπορεί να βγει σε ραπ, και η λέξη ΡΑΠ είναι μια απομονωμένη συλλαβή της λέξης ραψωδία!

M.ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

Ένα από τα καλύτερα βιβλία που διάβασα τελευταία είναι «Ο Τάφος του Αλέξανδρου» (The Alexander Cipher) του Ουίλ Ανταμς (στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Ψυχογιού). Με πολλά ιστορικά στοιχεία, καλογραμμένο. Πέρα από τα βιβλία βέβαια, και τη φαντασία που ευλόγως οργιάζει σε τέτοιες περιπτώσεις, υπάρχει και η ιστορία. Τα ευρήματα, οι ενδείξεις και κυρίως οι αποδείξεις. Τι ξέρουμε ως τώρα; Μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου, τη διαδοχή της αυτοκρατορίας ανέλαβαν οι μακεδονικές δυναστείες χωρίζοντας το κράτος σε τρία βασίλεια: Οι Αντιγονίδες βασίλεψαν στην Ελλάδα (συμπεριλαμβανομένης και της Μακεδονίας), οι Σελευκίδες κυριάρχησαν στο πολυεθνικό βασίλειο της Ασίας που ο Αλέξανδρος πήρε από τους Πέρσες και οι Πτολεμαίοι κυρίευσαν στο ευρύτερο αιγυπτιακό βασίλειο, που περιλάμβανε την Παλαιστίνη και τη Φοινίκη.

Ο Πτολεμαίος ΙΙ ο Φιλάδελφος μετέφερε τη σορό του Μέγα Αλεξάνδρου με ολόχρυση άμαξα, που έσερναν 100 άλογα, από τη Βαβυλώνα ως το Ιερό του Άμμωνα Δία (έρημος Σίουα ή Σίβα) όπου ο βασιλιάς επιθυμούσε να ταφεί. Η ταφή έγινε σε περίφημο Μαυσωλείο που ονομάστηκε «Σήμα». Την περιοχή «Σήμα» αναφέρουν πολλοί και αξιόπιστοι συγγραφείς όπως ο Αχιλλέας Τάτιος (300 μ.Χ.), ο Ζηνόβιος (200 μ.Χ.) ο οποίος μάλιστα αναφέρει πως το Μαυσωλείο κτίστηκε στο μέσον της Αρχαίας Αλεξάνδρειας, ο Στράβων (100 π.Χ.), ο Λουκιανός (200 μ.Χ.) ο Σουεντόνιος (200 μ.Χ.) κι ο Ψευδο-Καλλισθένης).

Κάποιοι ιστορικοί θεωρούν πως το “Σήμα” βρίσκεται στην Αλεξάνδρεια, ενώ οι ανακαλύψεις ενός επιβλητικού Τάφου στην όαση Σίουα της Νιτρίας από την Ελληνίδα αρχαιολόγο Λιάνα Σουβαλτζή πριν από 15 χρόνια, δίνει αποδείξεις για τον τόπο ταφής. Τα στοιχεία δείχνουν ότι ο Πτολεμαίος Ι μετέφερε το μουμιοποιημένο λείψανο του Αλεξάνδρου στο Αλ Μαράκι, και αργότερα, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Τραϊανός έκανε προσφορές στον «Ένα και μοναδικό Αλέξανδρο». Στο Αλ Μαράκι βρέθηκαν μακεδονικά σύμβολα από την εποχή του Αλεξάνδρου.

Τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου επισκέφτηκαν πολλές και αξιόλογες προσωπικότητας της αρχαιότητας. Το σώμα του Αλεξάνδρου μουμιοποιήθηκε και τοποθετήθηκε σε χρυσή σαρκοφάγο από του Πτολεμαίους. Ο Στράβων αναφέρει την μεταγενέστερη αντικατάσταση της χρυσής σαρκοφάγου από μια γυάλινη (Στράβων 17. C 794), ο οποίος επισκέφτηκε τον τάφο τον 1ο αιώνα μ.Χ.

Ο Διόδωρος ο Σικελός (18.26.3; 28.2-4) επισκέφτηκε την Αλεξάνδρεια και τον τάφο το 60 μ.Χ και μας δίνει εξαιρετική περιγραφή του τάφου.

Ανάμεσα στους επιφανείς επισκέπτες του τάφου του Μέγα Αλεξάνδρου ήταν:
Ο Iούλιος Καίσαρας το 45 π.Χ., σύμφωνα με μαρτυρίες του Σουετόνιου και του Λουκιανού.
Ο Αύγουστος μετά την νίκη του κατά του Μάρκου Αντώνιου και της Κλεοπάτρας στο Άκτιο το 31 πΧ, και την κατάκτηση της Αλεξάνδρειας το 30 π.Χ., προσέφερε ένα στεφάνι στον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Όταν οι οδηγοί του προσφέρθηκαν να τον πάνε και στους τάφους της Πτολεμαϊκής Δυναστείας, ο Αύγουστος τους απάντησε «Ήρθα να δω έναν Βασιλιά, και όχι νεκρούς».
Ο Καλιγούλας επισκέφθηκε το “Σήμα” και… έκλεψε την πανοπλία του Αλεξάνδρου!
Ο Καρακάλλας (300 μ.Χ.) θεωρούσε τον εαυτό του μετεμψύχωση του Μεγάλου Αλεξάνδρου και ήταν ο τελευταίος επιφανής για την επίσκεψη του οποίου στο “Σήμα” έχουμε γραπτές μαρτυρίες (πηγή: 21.Γκλότς-Ελληνική Ιστορία IV).

Την πρώτη χριστιανική περίοδο οι άνθρωποι γνώριζαν την τοποθεσία του τάφου, όπως ομολογεί η απεικόνιση του Αββά Σισόη (4 αι. μ.Χ.) εμπρός από τον τάφο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αλλά και μαρτυρίες άλλων ασκητών της ερήμου, ο Ιστοριογράφος Προκόπιος (6 αι. μ.Χ.). Μία επίσης σημαντική μαρτυρία είναι του Δωρόθεου, Επισκόπου Τύρου (5 αι. μ.Χ.), ο οποίος στο “Περί Κτισμάτων” σύγγραμμα του, εκτός από τα οικοδομικά έργα του Ιουστινιανού, αναφέρει ιερά αφιερωμένα στον Άμμωνα και Αλέξανδρο.

Θάνατος και αιτία θανάτου
Ο Αλέξανδρος πέθανε τις απογευματινές ώρες της 18ης ημέρας του 8ου Μακεδονικού μήνα Δαισίου του έτους 323 π.Χ. στα ανάκτορα του βασιλιά Ναβουχοδονόσωρα Β’ στη Βαβυλώνα. Η ακριβής ημερομηνία του θανάτου του προκύπτει από τα Βαβυλωνιακά αστρονομικά χρονικά.

Οι σύγχρονοι μελετητές δεν συμφωνούν με την ακριβή ημερομηνία θανάτου. Ορισμένοι ισχυρίζονται πως ο Αλέξανδρος πέθανε στις 13 Ιουνίου, άλλοι επιμένουν πως ήταν 11 Ιουνίου. Οι δύο αυτές ημερομηνίες είναι λανθασμένες. Η πρώτη βασίζεται σε ανακριβή Ελληνική πηγή η οποία χρησιμοποιεί ένα συγκεχυμένο Αιγυπτιακό ημερολόγιο ενώ η δεύτερη βασίζεται σε ανακριβή ανάγνωση των Αστρονομικών χρονικών της Βαβυλώνας. Η πλέον αποδεκτή ημερομηνία θανάτου του Αλεξάνδρου είναι η 11η Ιουνίου, αν και ο Ιουστίνος αναφέρει την 9η Ιουνίου και ο Πλούταρχος την 10η Ιουνίου.

Σύμφωνα με την μαρτυρία του Αριστόδημου ο Αλέξανδρος έζησε 32 χρόνια και οκτώ μήνες. Είχε βασιλέψει δεκατρία χρόνια. Το τέλος του συγκλόνισε την Μακεδονική αυτοκρατορία και συνέπεσε με την 114η Ολυμπιάδα. Στην παρηκμασμένη Αθήνα, μια πόλη υπόδουλη στο Μακεδονικό βασίλειο στην οποία ηγεμόνευε ο Αρχων Ηγεσίας, ξέσπασαν πανηγυρισμοί.

Ο θάνατος βρήκε τον Αλέξανδρο περιστοιχισμένο από τους πιστούς στρατηγούς του. Μεταξύ αυτών ο Πτολεμαίος, ο Περδίκας, ο Κρατερός, ο Νέαρχος, ο Ευμένης και ο Σέλευκος. Μακρυά στην Μακεδονία η μητέρα του Ολυμπιάδα πληροφορήθηκε το τραγικό γεγονός. Πέντε μέρες προτού ξεψυχήσει είχε παραδώσει το δακτυλίδι του στον στρατηγό Περδίκα και κληροδότησε το βασίλειό του στον ισχυρότερο (τω κρατίστω) όπως είπε.

Σχεδόν αμέσως ξέσπασαν αιματηρές συγκρούσεις για την διαδοχή που κατέληξαν σε τέσσερις εμφύλιες διαμάχες γνωστές ως πόλεμοι των Διαδόχων. Ολοι οι νόμιμοι κληρονόμοι του Μακεδονικού θρόνου δολοφονήθηκαν από αδίστακτους σφετεριστές που εξόντωσαν όλους τους απογόνους της βασιλικής οικογένειας.

Το δράμα ολοκληρώθηκε 155 χρόνια αργότερα όταν το 168 π.Χ. οι Ρωμαϊκές λεγεώνες του στρατηγού Αιμίλιου Παύλου κατέλαβαν την Μακεδονία έπειτα από πρόσκληση των υπόδουλων Ελλήνων και την μετέτρεψαν σε επαρχία μιας νέας παγκόσμιας υπερδύναμης, της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Για αιώνες οι μελετητές πίστευαν πως ο Αλέξανδρος είχε δηλητηριαστεί. Θα ήταν πολύ παράξενο να είχε πεθάνει από φυσικά αίτια αφού όλα τα μέλη της οικογένειάς του είχαν βίαιο τέλος. Στις αρχές του 1900 πρωτοεμφανίσθηκε η εκδοχή της ελονοσίας (malaria), μιας κοινής μολυσματικής ασθένειας που οφείλεται σε τσίμπημα κουνουπιού και προκαλεί ρίγη, πυρετό και πονοκέφαλο. Σύμφωνα με το σενάριο που προτάθηκε από τον δρ. James Maynard του Πανεπιστημίου του Λονδίνου, ο Αλέξανδρος μολύνθηκε από κουνούπια στην Βαβυλώνα μετά από μπάνιο στον Ευφράτη και πέθανε λίγες ημέρες αργότερα από ρήξη σπλήνας.

Αρκετά χρόνια αργότερα ο δρ. David Oldach της ιατρικής σχολής του Maryland πρότεινε σαν αιτία θανάτου τον τυφοειδή πυρετό. Κύριο επιχείρημα ήταν ο πόνος στην κοιλιά που δεν αποτελεί σύμπτωμα της ελονοσίας. Ακολούθησαν τα υποθετικά σενάρια της οξείας παγκρεατίτιδας, της δυσεντερίας, του αλκοολικού σοκ και του ιού του δυτικού Νείλου. Σύμφωνα με τις πηγές η “ασθένεια” του Αλεξάνδρου κράτησε δώδεκα μέρες και εκδηλώθηκε με οξύ πόνο στο στήθος στην διάρκεια συμποσίου που διοργάνωσε ο στρατηγός Μήδειος στην πολυτελή του έπαυλη στην Βαβυλώνα. Ο θάνατος επήλθε αργά και βασανιστικά όταν ο Αλέξανδρος είχε πέσει σε βαθύ κώμα.

Οι συγγενείς
Λίγα χρόνια μετά τον θάνατο του Αλεξάνδρου, όλα τα συγγενικά του πρόσωπα είχαν εξοντωθεί. Η μητέρα του Ολυμπιάδα λιθοβολήθηκε στην Πύδνα με εντολή του Κάσσανδρου. Ο ετεροθαλής του αδελφός και διάδοχος του Μακεδονικού θρόνου Φίλιππος Γ’ Αρριδαίος κατακρεουργήθηκε σε φυλακή της Αμφίπολης μαζί με την σύζυγό του Ευριδίκη που κρεμάσθηκε σε ένα δέντρο.

Τα πτώματα του Αρριδαίου και της συζύγου του τάφηκαν πρόχειρα, στην συνέχεια ξεθάφθηκαν από τον Κάσσανδρο, απανθρακώθηκαν και ενταφιάσθηκαν αυτή την φορά τιμητικά στο βασιλικό μαυσωλείο των Αιγών. Ο εξώγαμος γιος του Αλεξάνδρου Ηρακλής (327-309 πΧ) δηλητηριάσθηκε στην Πύδνα (κατ’ άλλους στραγγαλίσθηκε) μαζί με την Περσίδα μητέρα του Βαρσίνη.

Η πρώτην σύζυγος του Αλεξάνδρου Ρωξάνη σφαγιάσθηκε στην Αμφίπολη μαζί με τον νόμιμο διάδοχο του μακεδονικού θρόνου Αλέξανδρο Δ’ Αιγό. Η δεύτερη σύζυγός του Αλεξάνδρου Στάτειρα δολοφονήθηκε από την Ρωξάνη και ρίφθηκε σε πηγάδι. Η ετεροθαλή του αδελφή Θεσσαλονίκη δολοφονήθηκε από τον γιο της Αντίπατρο. Ακόμα και η εξ αίματος αδελφή του Κλεοπάτρα δολοφονήθηκε στις Σάρδεις από τον στρατηγό Αντίγονο Μονόφθαλμο. Ο θρόνος της Μακεδονίας ήταν ελεύθερος για τον εξολοθρευτή Κάσσανδρο. Ενας θρόνος βουτηγμένος στο αίμα όσο κανένας άλλος στην παγκόσμια ιστορία.

Και μια πλάνη

(άρθρο του Τριαντάφυλλου Παπαζώη)
Tο 274 π.Χ., όταν βασιλιάς της Μακεδονίας ήταν ο Αντίγονος Γονατάς, ο βασιλιάς της Ηπείρου Πύρρος, εισέβαλε στη Μακεδονία και όταν έφθασε στις Αιγές (Βεργίνα), εσύλησε όλους τους βασιλικούς τάφους και διασκόρπισε τα οστά όλων των βασιλέων, μεταξύ των οποίων ήταν και αυτά του Φιλίππου Β’ και του γιου του Αρριδαίου (Διοδ. Σικελιώτης, Πλούταρχος, Παυσανίας).

Στον ίδιο χώρο, ο καθηγητής Μαν.Ανδρόνικος ανακάλυψε τρεις βασιλικούς τάφους. Οι δύο από αυτούς (ΙΙ,ΙΙΙ) βρέθηκαν ασύλητοι και αποδόθηκαν από τον ίδιο, ο ΙΙος στοβασιλιά Φίλιππο Β’ και στην τελευταία σύζυγό του Κλεοπάτρα, ο ΙΙΙος ονομάστηκε “Τάφος του Πρίγκηπα” και ο Ιος “Τάφος της Περσεφόνης”.

Ο καθ.Ανδρόνικος σε βιβλίο του αναφέρεται στη σύληση των βασιλικών τάφων από τον Πύρρο, αλλά διατυπώνει την άποψη ότι “…από τη σύληση αυτή εντελώς συμπτωματικά φαίνεται ότι γλύτωσε ο τάφος του Φιλίππου Β’”. Ο τάφος όμως αυτός ήταν γνωστός σε όλους και δεν ήταν δυνατό να διασωθεί από τη σύληση, όπως έγινε και για όλους τους πριν από το 274 π.Χ. βασιλικούς τάφους της Βεργίνας.

Η άποψη αυτή αποτέλεσε κατά τη γνώμη μου, μια σοβαρή ιστορική πλάνη στον αρχαιολογικό χώρο στην οποία, όπως προκύπτει στηρίζονται τα τελικά συμπεράσματα του καθ.Ανδρόνικου για την ταυτότητα των τάφων και των νεκρών της Βεργίνας.

Η πλάνη αυτή ενισχύθηκε σημαντικά το 1981 από τα πορίσματα μιας ομάδας Βρεττανών επιστημόνων υπό τον Ανατόμο Dr. J Musgrave, η οποία υποστήριξε σε σχετική έκθεσή της ότι “…επέτυχε να αναπλάσει τη μορφή του βασιλιά Φιλίππου Β’ με βάση τα οστά του κρανίου που βρέθηκε στον τάφο ΙΙ”(Πρακτικά ΧΙΙ Διεθνούς Συνεδρίου Αρχαιολογίας, Αθήνα, 4-10.9-1983). Το κρανίο όμως αυτό, όσο και ο σκελετός του νεκρού, όπως προκύπτει από τις αρχαίες ιστορικές πηγές, δεν ανήκει στο βασιλιά Φίλιππο Β’”. Ανήκει όπως έχει αποδειχθεί όμως, σε άλλον νεκρό βασιλιά ο οποίος τάφηκε στον ίδιο τάφο μετά το 274 π.Χ.

Συμπερασματικά:
Από το Βέρμιο ως τη Θάσο αλλά και την… Πάρνηθα κατά καιρούς διάφοροι έχουν ισχυριστεί πως βρήκαν τον τάφο. Κανείς δεν είχε δίκιο ως τώρα ή, τουλάχιστον, δεν έπεισε.

Το ότι μέχρι και τον 6ο αιώνα μ.Χ. (ο ιστοριογράφος Προκόπιος) αναφέρεται ο τάφος και η τοποθεσία του, σημαίνει πως σχεδόν για μία χιλιετία υπήρχε. Συμφωνούμε για την ύπαρξη του τάφου λοιπόν.

Το άνωθεν δεν σημαίνει όμως πως ο τάφος περιείχε και τη σωρό, έτσι; Μιλάμε για τον Μέγα Αλέξανδρο, έναν επί Γης Φαραώ, κάτι περιζήτητο. Ο Πτολεμαίος κάτι πήγε στην Αίγυπτο, ίσως μια άλλη σορό. Από τη Βαβυλώνα ως την Αίγυπτο το «Σήμα» περιπλανήθηκε για 12-18 μήνες. Είχε χρόνο να σκαρφιστεί κάτι. Τι να έκανε τη σορό, να την έχει σε κοινή θέα και να την κλέψουν ένα δροσερό βράδυ;

Μπορεί να είναι οπουδήποτε σήμερα. Τάφος υπήρχε στην Αίγυπτο για χίλια χρόνια αλλά με το πέρασμα των ετών δεν ξέρει τι είναι ιστορία και τι ψέμα. Εδώ οι Αιγύπτιοι, που κατέγραψαν τα πάντα (από επιστημονικά πειράματα ως και διατροφικές συνήθειες) δεν αναφέρουν γρι για την έξοδο των Εβραίων!

Τι να πρωτοπιστέψεις;



Πηγές: Ουίλ Ανταμς (The Alexander Cipher),
Nίκος Μποζιονέλος
eleftherovima
texnologia.gr
tovima.gr