ΠΥΘΑΓΟΡΑΣ 1

Ο Ορφέας έδωσε στην Ελλάδα τη φιλοσοφία και τη θρησκεία του, αποκαθιστώντας την αξιοπρέπεια, το γόητρο των ναών του Δία και του Απόλλωνα και το νόμο του, αναστηλώνοντας στους Δελφούς το Δικαστήριο των Αμφικτυονιών. Στις αρχές του 7ου αιώνα π.χ., η λάμψη του μεγάλου Ιεροφάντη είχε πια σβήσει. Δε σεβόντουσαν πια τις αποφάσεις που έβγαζαν οι Δελφοί. Παραβίαζαν συχνά τα ιερά. Το πνευματικό και ηθικό επίπεδο των ναών είχε πέσει επικίνδυνα. Οι ιερείς εξαγοράζονταν από τις πολιτικές εξουσίες και τα ίδια τα μυστήρια περνούσαν απ' τους σιχαμερούς δρόμους της διαφθοράς.
(Δεν έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα από τότε, η μόνη διαφορά είναι ότι οι άνθρωποι έγιναν περισσότεροι και φυσικά αν αυξήσουμε τις ποσότητες σε οτιδήποτε, χάνει την αξία του.) Τέλος πάντων ας συνεχίσω...
Στην παλιά ιερατική και αγροτική διοίκηση είχαν εισχωρήσει εκφυλισμένες μορφές διακυβερνήσεως που ποίκιλλαν απ' την καθαρή τυραννία και την απλή στρατιωτική αριστοκρατία, μέχρι την αναρχική δημοκρατία. Οι ναοί ήταν πια ανίσχυροι να σταματήσουν την πολιτική και ηθική κατάπτωση, που ήδη προχωρούσε καλπάζοντας.
Χρειαζόταν κάτι καινούριο και εξαιρετικό, την εκλαϊκευση των εσωτερικών διδασκαλιών.
Ήταν αναγκαία η μετάγγιση της γνώσης απ' τους ναούς στις λαϊκές τάξεις.

Aκόμη και από μια πρόχειρη και επιφανειακή μελέτη της ιστορίας είναι εύκολο να διαπιστώσουμε πως η Ελλάδα, ακριβώς στα μέσα του 7ου αιώνα, προχώρησε στην αναγέννησή της, στο νομοθετικό τομέα, στον τομέα των πολιτικών θεσμών, στις τέχνες και στη φιλοσοφία. Ήταν μια σταθερή ανάπτυξη, που έδωσε στην Ελλάδα τρεις αιώνες καλλιτεχνικής δημιουργίας και πνευματικής λάμψης. Απ' την πρώτη ακόμη φάση αυτής της ανόδου παρουσιάστηκαν φυσικοί όπως ο Θαλής, νομοθέτες όπως ο Σόλωνας, ποιητές όπως ο Πίνδαρος, ήρωες όπως ο Επαμεινώνδας. Μέσα σ' όλους αυτούς, μέσα σ' εκείνη τη χαραυγή της λαϊκής γνώσης κυριάρχησε η μορφή του Πυθαγόρα. Ήταν ο Μεγάλος Μύστης της νέας Ελλάδας, το ανώτατο και δημιουργικό πνεύμα. Όπως ο Ορφέας ήταν ο δάσκαλος της ιερατικής Ελλάδας, ο Πυθαγόρας ήταν ο δάσκαλος της λαϊκής Ελλάδας. Και στην πολιτική ιστορία και στη φιλοσοφία ο Πυθαγόρας θεωρείται μια προσωπικότητα σχεδόν μυθική. Ο κυριότερος λόγος αποδίδεται στο γεγονός ότι οι Πυθαγόρειες σχολές, σκορπισμένες εδώ κι εκεί στη Μεγάλη Ελλάδα, μετά από μια περίοδο ανθίσεως και ακαταμάχητης εξουσίας, συχνά ακόμα και πολιτικής, δέχτηκαν ένα βίαιο διωγμό από τα δημοκρατικά πολιτεύματα, που εγκαταστάθηκαν στις κυριότερες ελληνικές πόλεις της νότιας Ιταλίας. Οι έδρες των σχολών κάηκαν και οι οπαδοί του Πυθαγόρα εξοντώθηκαν ή αναγκάστηκαν να διαφύγουν.
Η διδασκαλία και η ίδια η ανάμνηση του δασκάλου σκεπάστηκαν έτσι απ' το μυστήριο και από το μύθο.
Απ' την άλλη μεριά ο Πυθαγόρας δεν έγραψε σχεδόν τίποτα, κι αυτά τα λίγα τα έγραψε με μυστικά στοιχεία και με συμβολική μορφή.
'Οπως κάθε μεγάλος αναθεωρητής, έτσι κι αυτός έδωσε το έργο του κυρίως διαμέσου της προφορικής διδασκαλίας. Παρ' όλες τις αντικειμενικές δυσκολίες, μπορούμε να ανακαλύψουμε την ύπαρξη του πυθαγόρειου συστήματος στα Χρυσά Έπη>> του Λύση, στα Σχόλια>> του Ιεροκλή, στα Αποσπάσματα>> του Φιλόλαου και του Αρχύτα και κυρίως στον Τίμαιο>> του Πλάτωνα που περιέχει την κοσμοθεωρία του Πυθαγόρα.

Υπάρχουν ακόμα οι πολύτιμες μαρτυρίες των αρχαίων συγγραφέων και ειδικά του Αριστοτέλη, απ' όπου φαίνεται η μεγάλη γνώση και η θαυμαστή επίδραση που είχε ο Πυθαγόρας στους ανθρώπους. Μπορούμε να προσθέσουμε ακόμα τις πολυάριθμες νύξεις των Αλεξανδρινών νεοπλατωνικών, των γνωστικών και των πρώτων πατέρων της εκκλησίας, που ομόφωνα θεωρούν τον Πυθαγόρα σαν μια εξουσία.
Εξετάζοντάς την από ψηλά και κάτω από τους προβολείς του συγκριτικού εσωτερισμού, η διδασκαλία του Πυθαγόρα φαίνεται σαν μια κριτική αναπαραγωγή των εσωτερικών φιλοσοφιών της Ινδίας και της Αιγύπτου, με βασικό πλεονέκτημα την καθαρότητα και την απλότητα του Ελληνισμού.
Συγχρόνως με τον Πυθαγόρα, κι άλλοι μεγάλοι αναθεωρητές εκλαϊκευσαν τις φιλοσοφίες τους. Στην Κίνα ο Λάο Τσε γινόταν φορέας του εσωτερισμού του Φο Χι. Στις όχθες του Γάγγη κήρυττε τον τελευταίο Βούδα ο Σάκια Μόνι. Στη Ρώμη το ιερατείο των Ετρούσκων έστελνε στο βασιλιά Νούμα ένα μύστη που είχε στην κατοχή του σιβυλλικά βιβλία. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μεγάλες μορφές Αποκαλυπτών κάνουν την εμφάνισή τους την ίδια εποχή σε διαφορετικές χώρες. Στην πραγματικότητα, σε ορισμένες περιόδους της ιστορίας της η ανθρωπότητα διαπερνιέται μυστηριωδώς απ' το ίδιο πνευματιστικό ρεύμα, που όμως εκφράζεται με διαφορετικές μορφές, προσαρμοσμένες στο βαθμό της γνώσης και της ανάπτυξης του κάθε λαού. Η ίδια αλήθεια, με διαφορετικές μορφές εκφράσεως, εκπληκτικό και ασύλληπτο για τον απλό άνθρωπο...

Γνώθι σαυτόν

Ο ύπνος, το όνειρο και η έκσταση είναι οι τρεις πύλες
που ανοίγονται στο υπερπέραν, απ' όπου μας έρχονται
η επιστήμη του πνεύματος και η τέχνη της μαντικής.
Η εξέλιξη είναι ο νόμος της ζωής.
Ο αριθμός είναι ο νόμος του σύμπαντος.
Η μονάδα είναι ο νόμος του Θεού.

Επιγραφή στο Μαντείο των Δελφών.

Η θυελλώδης ζωή του Πυθαγόρα, μοιάζει με πλοίο που σαλπάρισε μες την καταιγίδα. Με ολάνοιχτα πανιά ακολουθεί την πορεία του ανάμεσα στα στοιχεία που λυσσομανάνε.

Προτού μιλήσει στην Ελλάδα, ο Πυθαγόρας γνώρισε όλο τον αρχαίο κόσμο. Επισκεύθηκε την Αφρική και την Ασία, χτύπησε τις πόρτες των ναών της Μέμφιδας και της Βαβυλώνας, άκουσε τις διδασκαλίες τους, μυήθηκε στα Μυστήριά τους. Το πρώτο μέρος της υπάρξεώς του δεν ήταν λοιπόν τόσο διαφορετικό από εκείνο των προκατόχων του.
Γεννήθηκε στη Σάμο, γύρω στα 570. Στους νεόνυμφους γονείς του, η Πυθία των Δελφών υποσχέθηκε, (όταν τη ρώτησαν με την ευκαιρία ενός ταξιδιού τους), ένα παιδί, που θα ήταν χρήσιμο σ' όλους τους ανθρώπους, σ' όλες τις εποχές. Με τον ίδιο χρησμό τους συμβούλευε να μεταφερθούν στη Σιδώνη, στη Φοινίκη, μια ήσυχη πόλη και πολύ φιλόξενη. Ένα χρόνο μετά τη γέννησή του η μητέρα του πήγε το παιδί στο ναό του Άδωνη, σε μια χαρούμενη κοιλάδα του Λίβανου, να το ευλογήσει ο Μέγας Ιερέας.
Ο Πυθαγόρας πέρασε την εφηβεία του στη Σάμο, τριγυρισμένος απ' τις στοργικές φροντίδες των γονιών του, μέσα σ' ένα κλίμα εμπιστοσύνης και αρμονίας. Εκτός από τη φυσική ομορφιά του ο Πυθαγόρας συνδύαζε εξυπνάδα, γλυκιά και χαριτωμένη συμπεριφορά. Έδειξε γρήγορα τις τάσεις του για τη μελέτη της σοφίας, προς την οποία ενθαρρύνθηκε απ' τη μητέρα του. Έτσι από παιδί ακόμα άρχισε να συναναστρέφεται τους ιερείς και τους σοφούς της Σάμου, που ακριβώς εκείνη την εποχή δημιουργούσαν στην Ιωνία τις πρώτες σχολές φυσικής. Στα δεκαοχτώ είχε παρακολουθήσει τα μαθήματα του Ερμοδάμαντα στη Σάμο, στα είκοσί του εκείνα του Φερεκύδη στη Σύρο. Εκτός απ' αυτά είχε την ευκαιρία ν' ακούσει το Θαλή και τον Αναξίμανδρο στη Μίλητο.

- Πού είσαι; Ρώτησε ο Πυθαγόρας.
- Ανεβαίνω... Ανεβαίνω συνέχεια.
- Και τώρα;
- Είμαι βυθισμένη στο Φως του Ορφέα...
- Τι βλέπεις στο μέλλον;
- Μεγάλοι πόλεμοι... Χαλκοπρόσωποι άνθρωποι... Νίκες λευκές...
Ο Απόλλων έρχεται να μείνει στο ιερό του κι εγώ θα είμαι η φωνή του!...
Αλλά εσύ ο μηνύτοράς του, αλίμονο! αλίμονο! θα μ' αφήσεις... και θα φέρεις το φως στην Ιταλία...

Χρησμός της Θεόκλειας.

Σε ηλικία είκοσι χρόνων ο Πυθαγόρας μπόρεσε να γνωρίσει μεγάλους σοφούς χωρίς όμως κάποιος απ' αυτούς να τον ικανοποιήσει απόλυτα. Μέσα σ' αυτές τις διδασκαλίες είχε οπωσδήποτε μεγαλώσει τους ορίζοντες των γνώσεών του, δεν είχε μπορέσει όμως να βρει τη σχέση που δένει μεταξύ τους τα απλά πράγματα, τη σύνθεση, τη μονάδα των πάντων.
Όλα αυτά που είχε μάθει του φάνηκαν άχρηστα και χωρίς νόημα, χωρίς διέξοδο. Ήταν όμως μια κρίση υγιής, γιατί τον ώθησε στο να συγκεντρώσει όλες τις δυνάμεις στην αναζήτηση του δρόμου>>, αυτού του δρόμου που φέρνει το φως της αλήθειας, στο κέντρο της ζωής.
Περνούσε το μεγαλύτερο μέρος της νύχτας κοιτάζοντας τ' αστέρια, ή ακούγοντας τους ήχους της φύσης.
Παρατηρώντας τους αστερισμούς και τις μυριάδες των ουράνιων σωμάτων, σκεφτόταν ότι όλα στο σύμπαν θα έπρεπε να κινούνται σύμφωνα μ' ένα νόμο. Όπως υπάρχει ένας Νόμος που κρατάει ενωμένα τα άτομα μεταξύ τους, έτσι θα πρέπει να υπάρχει κι ένας Νόμος κοσμικός που να ρυθμίζει την παγκόσμια αρμονία. Θα πρέπει να υπάρχει ένας αριθμός που ρυθμίζει την κίνηση των Πάντων.
Έπρεπε να βρει το μυστικό της ισορροπίας που κρατάει τους τρεις κόσμους : το φυσικό, τον ανθρώπινο και το θεϊκό. Το μυστικό της της παγκόσμιας τάξης θα 'πρεπε να βρίσκεται στη σύνθεση των τριών αυτών κόσμων.

Ένα μονάχα λαχταρίζω: Nα συλλάβω τι κρύβεται πίσω από τα φαινόμενα, τι είναι το μυστήριο που με γεννάει και με σκοτώνει, κι αν πίσω από την ορατή ακατάπαυτη ροή του κόσμου κρύβεται μια αόρατη ασάλευτη παρουσία.

Ασκητική. (Ν. Καζαντζάκης)

Υπάρχει ένας αριθμός που ρυθμίζει την κίνηση των πάντων... Σ' αυτή τη σκέψη η ματιά του Πυθαγόρα στάθηκε κατά τύχη στη δωρική μετώπη του ναού: η βάση, οι κολώνες, το επιστύλιο και το τριγωνικό αέτωμα.
Αισθάνθηκε ότι είχε στο χέρι του τη λύση του προβλήματος που έψαχνε από καιρό. Σ' εκείνες τις γεωμετρικές γραμμές ήταν κρυμμένο το κλειδί του Σύμπαντος, η επιστήμη των αριθμών: ο τριαδικός νόμος που ρυθμίζει τη σύσταση των όντων και το νόμο του επταήμερου, που καθορίζει την ανάπτυξή τους. Τότε είδε τον κόσμο να κινείται σύμφωνα με το ρυθμό και την αρμονία των ιερών αριθμών. Και είδε τη Γη και τον ουρανό στους δίσκους μιας ζυγαριάς που κρατιόταν ισορροπημένη από την ανθρώπινη ελευθερία. Φαντάστηκε τις σφαίρες του αόρατου κόσμου, που καλύπτουν τα ορατά και δίνουν ζωή χωρίς παύση και σκέφτηκε την κάθαρση και την ελευθερία του ανθρώπου στη διάρκεια της ζωής του στη Γη, μέσα από τους δρόμους της μυήσεως.
Ο Πυθαγόρας τα είδε και τα σκέφτηκε όλα αυτά, και ένιωσε ότι βρίσκεται μπροστά στην αλήθεια. Ήταν ανάγκη τώρα να αποδείξει με τη λογική αυτά που είχε φανταστεί με το καθαρό μυάλο του. Μα πού να βρει την αναγκαία επιστήμη για να τελειώσει αυτό το πελώριο έργο, απ' τη στιγμή, που ούτε οι σοφοί της Ιωνίας, ούτε κι αυτοί οι ίδιοι οι ναοί της Ελλάδας ήταν σε θέση να τον βοηθήσουν.
Στην αναζήτηση μιας απαντήσεως σ' αυτό το ερώτημα, του ήρθε στο νου μια σκηνή από τα παιδικά του χρόνια, τότε που στην αγκαλιά της μητέρας του πήγε στο ναό του Άδωνη. Του φάνηκε ότι είχε ακούσει πολύ καθαρά τα λόγια που είχε πει ο ιεροφάντης στη μητέρα του : Ω, γυναίκα της ιωνίας, ο γιος σου θα γίνει μεγάλος για την εξυπνάδα του, θυμίσου όμως ότι αν οι Έλληνες κατέχουν ακόμα την Επιστήμη των Θεών, η Επιστήμη του Θεού δε βρίσκεται πουθενά αλλού παρά στην Αίγυπτο>>
Ήταν κάτι σαν λάμψη. Τώρα καταλάβαινε τελικά το αληθινό νόημα αυτών των λέξεων. Αυτό που του χρειαζόταν ήταν η Επιστήμη του Θεού, κι αυτή έπρεπε να πάει να τη βρει στην Αίγυπτο, χτυπώντας την πόρτα των αρχαίων ναών της.

Εφόσον λέγεται πως υπάρχουν σύμφωνοι αριθμοί, το λόγο αυ­τής της συμφωνίας δεν θα μπορούσαμε να τον βρούμε παρά μόνον μέσα στην αριθμητική.· Η συμφωνία αυτή διαθέτει τις μεγαλύτερες αρετές, αφού είναι η αλήθεια μέσα στην έλλογη ψυχή, η μακαριότη­τα μέσα στο βίο και η αρμονία μέσα στη φύση· τέλος, είναι αυτή η ίδια η αρμονία που απλώνεται σ' ολόκληρο το σύμπαν και δεν πα­ρουσιάζεται σ' όσους την αναζητούν παρά αποκαλυπτόμενη μέσα από τους αριθμούς.

Θέων της Σμύρνης

Συστημένος στο Φαραώ Άμασα από τον Πολυκράτη, τύρανο της Σάμου, ο Πυθαγόρας παρουσιάστηκε στους ιερείς της Μέμφιδας, οι οποίοι από τη μεριά τους, επειδή δεν είχαν καμιά εμπιστοσύνη στους Έλληνες, έκαναν τα πάντα για να τον αποθαρρύνουν. Ο νέος όμως επέμεινε, υποτασσόμενος με υπομονή και θάρρος σ' όλες τις δοκιμασίες που του έβαλαν. Ήταν μια δουλειά μεγάλη και κουραστική, στη διάρκεια της οποίας είχε την ευκαιρία να δοκιμάσει προσωπικά την εξαιρετική δύναμη της ανθρώπινης θέλησης. Έμαθε τη μαγεία και τη θεουργία (θαυματοποιία), μπήκε στο βάθος των ιερών μαθηματικών, απόκτησε τη δεύτερη όραση>>. Μετά από εικοσιδύο χρόνια πήρε την ανώτερη μύηση, αυτή που τον τοποθετούσε στην κορυφή του αιγυπτιακού ιερατείου. Τώρα ήξερε και έβλεπε>>. Είχε φτάσει πια ο καιρός να γυρίσει στην Ελλάδα. Τα πράγματα όμως δεν έγιναν έτσι, γιατί στις όχθες του Νείλου ξέσπασε πόλεμος.
Τα στρατεύματα του Καμβύση έπεσαν σαν κεραυνός πάνω στην Αίγυπτο, βάζοντας τέλος στη χιλιόχρονη φαραωνική μοναρχία. Ο Πυθαγόρας είδε να λεηλατούν τους ναούς της Μέμφιδας και της Θήβας, είδε τον Φαραώ Ψαμμήτιχο αλυσοδεμένο μπροστά στο βασιλιά των Περσών, παραβρέθηκε στον ομαδικό αποκεφαλισμό της βασιλικής οικογένειας και σ' άλλα φοβερά θεάματα.
Ο Καμβύσης διέταξε να μεταφέρουν τον Πυθαγόρα κι έναν ορισμένο αριθμό Αιγυπτίων Ιερέων στη Βαβυλώνα. Μετά την κατάληψη των Περσών, η Βαβυλώνα είχε ένα μωσαϊκό από γλώσσες και λαούς διαφορετικούς, από επιστήμες και από θρησκείες, που για τον περίεργο επισκέπτη ήταν ένα απέραντο πεδίο παρατηρήσεων. Την εποχή που έφτασε εκεί ο Πυθαγόρας, στο ανώτατο βαβυλωνιακό ιερατείο υπήρχαν συγχρόνως τρεις διαφορετικές θρησκείες. Η Χαλδαϊκή, η Περσική και η Εβραϊκή. Η συμφωνία φυσικά μεταξύ ιερέων διαφορετικής θρησκείας οφειλόταν στην κοινή αρχή των εσωτερικών τους φιλοσοφιών. Παράδειγμα υπήρξε ο προφήτης Δανιήλ, που αν και πίστευε στο Θεό του Μωησή, παρέμεινε πρωθυπουργός κάτω από τη βασιλεία του Ναβουχοδονόσορα, του Μπαλτασάαρ και του Κύρου.

Οι επτά σφαίρες μας δίνουν τους επτά φθόγγους της λύρας και παράγουν μια αρμονία (δηλαδή την οκτάφθογγο), λόγω των διαστη­μάτων που τους κατανέμουν ανά δύο.

Αλέξαν­δρος ο Αιτωλός

Ο Πυθαγόρας έμεινε στη Βαβυλώνα δώδεκα χρόνια. Υπήρξαν χρόνια μελέτης και τελειοποιήσεως, που του επέτρεπαν να πλατύνει και να ολοκληρώσει τις ήδη πλατιές γνώσεις του, Ιδιαίτερα είχε την ευκαιρία να εμβαθύνει στις γνώσεις που κατείχαν οι Πέρσες μάγοι, κληρονόμοι του Ζωροάστρη. Αυτοί στην πραγματικότητα έχαιραν μεγάλης εκτίμησης στους μυστικιστικούς κύκλους, εξαιτίας των μεγάλων προόδων που είχαν κάνει στην εξάσκηση μερικών τεχνών. Έλεγαν ότι είχαν τη δύναμη να χειρίζονται σκοτεινές δυνάμεις, όπως το παντόμορφο πυρ>> και το αστρικό φως>>. Έλεγαν επίσης, ότι ήταν σε θέση να φέρνουν το σκοτάδι στους ναούς τους μέρα μεσημέρι, ν' ανάβουν από απόσταση λαμπάδες, να δημιουργούν κεραυνούς στο γαλανό ουρανό και άλλα πολλά...
Στο τέλος της παραμονής του αυτής στη Βαβυλώνα ο Πυθαγόρας θα μπορούσε να θεωρηθεί ο μεγαλύτερος σοφός της λαϊκής και ιερατικής Ελλάδας. Η διαφορά του με τους άλλους ήταν ότι στους ναούς της Μέμφιδας και της Βαβυλώνας είχε μάθει τη μυστική ιστορία των θρησκειών, των ηπείρων και των ανθρώπινων φυλών και μπόρεσε να συγκρίνει πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα φυτεμένα σε διδασκαλίες φαινομενικά διαφορετικές, όπως ο εβραϊκός μονοθεϊσμός, ο ελληνικός πολυθεϊσμός, ο ινδικός τριαδισμός και ο περσικός δυϊσμός. Κατάλαβε ότι όλες εκείνες οι θρησκείες ήταν αχτίδες από το ίδιο φως, προσαρμοσμένες στους διάφορους βαθμούς εξυπνάδας και στα διάφορα κοινωνικά καθεστώτα. Είχε στο χέρι του το κλειδί για να βρει τη σύνθεση αυτών των θρησκειών, ήταν πια κάτοχος της εσωτερικής επιστήμης. Ήταν ο Προφήτης, ο Αποκαλυπτής, ο Μεγάλος Μύστης.
Ήταν πια καιρός να γυρίσει στην Ελλάδα και να βάλει μπροστά το έργο του για την εκπλήρωση της αποστολής του. Αφού πέτυχε να ελευθερωθεί με τη μεσολάβηση ενός συμπατριώτη του, τον Δημοκήδη, γιατρό του βασιλιά, ο Πυθαγόρας γύρισε στη Σάμο μετά από τριαντατέσσερα χρόνια. Βρήκε την πόλη του καταπιεσμένη από την τυρανική διακυβέρνηση ενός Πέρση σατράπη, που είχε κλείσει τους ναούς και τα σχολεία και είχε αναγκάσει στη φυγή φιλόσοφους και επιστήμονες. Παρ' όλα αυτά είχε τη χαρά να παραβρεθεί στις τελευταίες στιγμές του πρώτου του δάσκαλου του Ερμοδάμαντα και να βρει ακόμα ζωντανή τη μητέρα του Παρθενιάδα, που μόνο αυτή δεν είχε αμφιβάλει για το γυρισμό του γιου της. Πίστευε στο χρησμό των Δελφών και δεν είχε πάψει ποτέ να ονειρεύεται το μεγάλο προφήτη, το φωτισμένο σοφό που της είχε υποσχεθεί ο Ιεροφάντης του Άδωνη, κάτω από τους κέδρους του Λίβανου.

Αυτοί που καλούνται Πυθαγόρειοι, ασχολήθηκαν
πρώτοι με τα μαθηματικά και ανέπτυξαν αυτή τη
σπουδή και αφού ανατράφηκαν μέσα σ' αυτά,
θεώρησαν ότι οι αρχές τους είναι οι αρχές των
πάντων.

Αριστοτέλης, Μετά τα Φυσικά, Α5.

Ο κόσμος δημιουργείται με την παρέμβαση του ορίου στο άπειρο, οπότε αποκαλύπτεται μια καθορισμένη ενότητα. Το καθορισμένο και το απροσδιόριστο αποτελούν τις δύο βασικές αντίθετες αρχές για τους Πυθαγόρειους, από τις οποίες η πρώτη είναι το καλό και η δεύτερη το κακό, αφήνοντας να φανεί η έννοια του δυϊσμού στη φιλοσοφία τους. Ο Αριστοτέλης παραθέτει έναν πίνακα του Αλκμαίωνα του Κροτωνιάτη με τα βασικά αντίθετα των Πυθαγορείων:

πέρας - άπειρον

περιττόν - άρτιον

εν - πλήθος

δεξιόν - αριστερόν

άρρεν - θήλυ

ηρεμούν - κινούμενον

ευθύ - καμπύλον

φως - σκότος

αγαθόν - κακόν

τετράγωνον - ετερομήκες

Η Σάμος όμως ήταν πια χαμένη και έπρεπε να την εγκαταλείψουν. Έπρεπε να φτάσουν στην Ελλάδα το γρηγορότερο για να ξαναρχίσει το μεγάλο του έργο. Να ξαναξυπνήσει στους ναούς την κοιμισμένη ψυχή των θεών, να ξαναδώσει δύναμη και κύρος στο ναό του Απόλλωνα, να κάνει μια σχολή επιστήμης και ζωής που να βγάζει γυναίκες και άνδρες μυημένους. Τον καιρό που ο Πυθαγόρας έφτασε στην Ελλάδα, ο ναός των Δελφών θεωρείτο ο ιερότερος τόπος της χώρας. Η Πυθία έδινε τους χρησμούς της, οι Αμφικτυονίες λάβαιναν χώρα για να εκδώσουν τις αποφάσεις τους, πολυάριθμοι ναϊσκοι, που χτίστηκαν γύρο από το μεγάλο ναό φύλαγαν τις προσφορές των πιστών, που έφταναν απ' όλα τα μέρη. Κάθε μέρα γυναίκες και νέοι ερχόντουσαν να χαιρετήσουν το Θεό του Φωτός.

Πρέπει λοιπόν, Γλαύκων, να θεσπίσουμε δια νόμου αυτό
το μάθημα (της αριθμητικής), και να πείσουμε αυτούς που θα
διαχειρισθούν τα ανώτατα αξιώματα της πόλης να επιδίδονται
στη λογιστική και να καταγίνονται με αυτή, όχι με ένα συνηθισμένο
τρόπο, αλλά ως το βαθμό που να είναι ικανοί να γνωρίσουν με την
καθαρή νόηση τη φύση των αριθμών, όχι για να τη χρησιμοποιήσουν
βέβαια όπως οι έμποροι και οι καταστηματάρχες για τις αγοραπωλησίες
τους, αλλά για να την εφαρμόζουν στα πολεμικά και να ευκολύνουν τις
ενέργειες της ίδιας της ψυχής και τη στροφή της από τα φθαρτά στην
αλήθεια και την ουσία (ή την αληθινή ύπαρξη)>>.

Πλάτων, Πολιτεία, κεφ.7, 525γ.

Η σπουδαιότητα των Δελφών ερχόταν απ' τα παλιά χρόνια και σ' αυτό είχαν οπωσδήποτε βοηθήσει και η γεωγραφική τους θέση, μιας και ήταν στο κέντρο της Ελλάδας, και ο βράχος τους που ήταν προστατευμένος από κάθε εξωτερική επίθεση. Η μεγαλύτερη όμως φήμη του ναού οφειλόταν σε μια μάλλον απλή λεπτομέρεια. Από μια τρύπα της σπηλιάς, πίσω απ' το ναό, έβγαιναν παγωμένοι καπνοί για τους οποίους έλεγαν ότι προκαλούσαν την έμπνευση και την έκσταση. Ο Πλούταρχος μας διηγείται ότι ο πρώτος που δοκίμασε τις θεϊκές>> ιδιότητες εκείνων των καπνών ήταν ένας βοσκός, που όταν κάθησε τυχαία πάνω από την τρύπα άρχισε ξαφνικά να λέει προφητείες. όταν αυτές οι προφητείες βγήκαν αληθινές, οι ιερείς οικιοποιήθηκαν το μέρος και το αφιέρωσαν στη λατρεία του Θεού. Γι' αυτό και η Πυθία έδινε τους χρησμούς της καθισμένη σ' έναν τρίποδα, που ήταν πάνω ακριβώς σ' αυτή την τρύπα. Οι καπνοί της προκαλούσαν φοβερούς σπασμούς και δυνατές κρίσεις, στη διάρκεια των οποίων αποκτούσε τη δεύτερη όραση>>.

Στην τραγωδία του Αισχύλου Ευμενίδες>>, μαθαίνουμε απ' την Πυθία ότι οι Δελφοί ήταν αρχικά αφιερωμένοι στη Γη, μετά στη Θέμιδα (τη Δικαιοσύνη), μετά στη Φοίβη (τη Σελήνη) και τελικά στον Απόλλωνα, τον ηλιακό θεό. Στη συμβολική γλώσσα των ναών σε κάθε ένα από αυτά τα ονόματα αντιστοιχεί μια εποχή, ένας ολόκληρος πολιτισμός, ένας ιδαίτερος τρόπος ζωής.

Η διαδικασία του χρησμού των Δελφών γινόταν σύμφωνα με την παράδοση των μεγάλων ναών της Αιγύπτου. Και ήταν αυτή η διαδικασία ένα ανακάτεμα τέχνης και επιστήμης . Η πρώτη φορά σου επέτρεπε να μπεις μέσα στο παρελθόν και στο μέλλον με την οξυδέρκεια ή την προφητική έκσταση. Η δεύτερη να προβλέψεις το μέλλον σύμφωνα με τους νόμους της παγκόσμιας εξελίξης. Αυτή η επιστήμη που οι αρχαίοι ονόμαζαν γενεθλιαλογία>> και που ήταν ανέκαθεν προνόμιο των μεγάλων πνευμάτων, εφαρμοζόταν στην Ελλάδα με πολύ λιγότερη τελειότητα και ακρίβεια απ' ότι στην Αίγυπτο. Σε αντάλλαγμα όμως, η οξυδέρκεια και η προφητεία είχαν φτάσει σε επίπεδα σχεδόν ασύγκριτα.
Στους Δελφούς η τελετουργία γινόταν με τις Πυθίες ή τις Μάντισσες οι οποίες ήταν νέες γυναίκες ή και λιγότερο νέες, που έπαιζαν τον παθητικό ρόλο του διορατικού υπνοβάτη. Οι χρησμοί τους, που συχνά ήταν μπερδεμένοι ή και τελείως ακατανόητοι, εξηγούνταν, ερμηνεύονταν και κατεργάζονταν απ' τους ιερείς του ναού. Ο Πυθαγόρας έφτασε στους Δελφούς μόνο αφού επισκέφθηκε τους άλλους ναούς της Ελλάδας. Έμεινε λίγο καιρό με τον Επιμενίδη στο ναό του Δία. Παρακολούθησε τους Ολυμπιακούς αγώνες. Παραβρέθηκε στα Ελευσίνια Μυστήρια. Όπου κι αν πήγε τον υποδέχτηκαν σαν ένα δάσκαλο.

Αθανάτους μεν πρώτα θεούς,
νόμω ως διάκειται,
τίμα και σέβου όρκον.
#
Έπειθ' ήρωας αγαυούς,
τους τε καταχθονίους σέβε δαίμονας.

Τα Χρυσά Έπη>>

Στους Δελφούς περίμενε τον Πυθαγόρα ένα έργο βαρύ. Να ξαναδώσει δύναμη και κύρος στο τελετουργικό των χρησμών που περνούσε μια περίοδο βαθιάς κρίσης. Να ξαναδώσει τον ενθουσιασμό και να ξαναξυπνήσει τους ιερείς. Να δώσει ξανά την αξιοπρέπεια και τον αληθινό ρόλο του πιο ξακουσμένου ναού της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα έπρεπε να ξυπνήσει την ίδια την ψυχή της Ελλάδας και να της ετοιμάσει το μέλλον της για να τη σώσει απ' την καταστροφή.
Ο Πυθαγόρας ήρθε στους Δελφούς με την πεποίθηση του εμπνευσμένου, με τη δύναμη αυτού που νιώθει ότι τον έχουν καλέσει να κάνει ένα μεγάλο έργο. Σαν να τον οδηγεί ένα προνοητικό και θεϊκό χέρι. Είχε τόση σιγουριά ότι θα τελείωνε το έργο του, ώστε πίστευε ότι όλα τα γεγονότα της ζωής του δεν ήταν τίποτε άλλο από πέτρες ενός οικοδομήματος που χτιζόταν σιγά-σιγά και τώρα τελείωνε.
Ο Πυθαγόρας μίλησε για τις ατυχίες της Αιγύπτου, για τη δεσποτική κατοχή των Περσών, για τους λεηλατημένους ναούς, για τα ιερά βιβλία που ρίχτηκαν στη φωτιά για τους ιερείς του Όσιρη που σκοτώθηκαν ή χάθηκαν. Προειδοποίησε τους ιερείς του Απόλλωνα να προσέξουν πολύ την κατάσταση που δημιουργήθηκε και να εμποδίσουν με όλα τα μέσα να γίνει η Ελλάδα εύκολο θήραμα του ασιατικού τέρατος. Ήταν απόλυτη ανάγκη να ξαναβρεί η Ελλάδα την ενότητά της, να ετοιμάσει την άμυνά της για την καταιγίδα που ερχόταν. Ήταν ανάγκη να ξαναδώσουν δύναμη στους ναούς, ιδιαίτερα όμως στο μαντείο των Δελφών, την αγαπημένη έδρα του ηλιακού Θεού, του λόγου του μοναδικού Θεού. Η τύχη της Ελλάδας ήταν στα χέρια των σοφών και των μυστών της. Μόνο αυτοί μπορούσαν να σώσουν δημιουργώντας τη μαγική εκείνη αλυσίδα της θέλησης, αυτής που επιτρέπει στους λαούς να συνεχίσουν τη ζωή τους και την εξέλιξή τους.
Αυτές οι τελευταίες λέξεις, που τις πρόφερε ο Δάσκαλος με τόνο σχεδόν προφητικό, είχαν για τους ιερείς το αποτέλεσμα ενός δυναμίτη. Ένιωσαν να ορμούν μέσα τους δυνάμεις που ούτε τις είχαν υποπτευθεί και απόκτησαν τη συνείδηση ότι ήταν προορισμένοι για ένα ύψιστο καθήκον.



Το κομμάτι "Πυθαγόρειον" των TXC, είναι γραμμένο και ερμηνευμένο εξ ολοκλήρου στα αρχαία ελληνικά. Το βαρύ του νόημα, απαιτεί μια προσεγμένη προσέγγιση διότι είναι βασισμένο σε συγγράματα του Πορφύριου (233 μ.Χ.). Όπως θα διαπιστώσετε και μόνοι σας, το κομμάτι των Terror-X-Crew, είναι προσαρμοσμένο για να μπορεί να βγει σε ραπ, και η λέξη ΡΑΠ είναι μια απομονωμένη συλλαβή της λέξης ραψωδία!