Οk. Θα σας γράψω....

Kάθομαι μπροστά στον υπολογιστή μου, ο πικρός καφές και τα τσιγάρα μου είναι η συντροφιά μου για σήμερα, αύριο δεν ξέρω... Ο παππούς μου λείπει για να μου πει μια όμορφη ιστορία στην καλοκαιρινή αυλή μας, με το δροσερό καρπούζι και την όμορφη ατμόσφαιρα του εξοχικού μας. Και μουσική. Μουσική που μπορεί να με ταξιδέψει οικειοθελώς χωρίς να πιέσω τα πράγματα. Και όλα μπαίνουν στη σειρά, μια νοητή σειρά, που μόνη μου μπορώ να την ταυτίσω με το τώρα, να συνδιάσω τα γεγονότα, να ψάξω κάτω από τις έννοιες. Κλείνω τα μάτια και βλέπω τον παππού μου, τα ανοίγω και βλέπω τα μαύρα γράμματα στον υπολογιστή μου. Όσο τον κοιτώ μπορεί να με δει και μετά... τίποτα... Θυμάμαι που έκλεινα τα μάτια μου μπροστά στον παππού μου και νόμιζα ότι γινόμουν αόρατη, νόμιζα ότι εξαφανιζόμουν, ο παππούς το είχε ψυλιαστεί και έπαιζε θέατρο μαζί μου, με έψαχνε μπροστά στα μάτια μου, το έκανε δε να φαίνεται τόσο αληθινό, που στο τέλος το πίστευα κι εγώ!Ακούς τους ανθρώπους όταν μεγαλώνουν να αναρωτιούνται που πήγαν τα όνειρά τους. Ψάχνεις να βρεις τι είναι αλήθεια, τι είναι ψέμα. Προσπαθείς να ισορροπήσεις. Ανάμεσα σε δύο κόσμους. Τον έξω και τον μέσα. Θες να φαίνεσαι καλός και στους δύο και κάπως έτσι αρχίζουν όλα μέχρι να γίνεις τόσο ψεύτικος που να έχουν και οι δύο κόσμοι εξίσου μεγάλο πρόβλημα...Ξαπλώνω πίσω, ισιώνω την πλάτη μου. Τα κουρασμένα μάτια μου ανακαλύπτουν πλάγιες σκιές που περνούν από το πουθενά, ο εγκέφαλος κουράστιηκε από το πολύ διάβασμα, πρέπει να κοιμηθώ αλλά δε θέλω, ένας παράξενος φόβος μου λέει ότι δεν είμαι μόνη μου στο δωμάτιο. Τελικά μήπως κάποιοι που παλαιόθεν (βλ. Γαλλικό ρεύμα λογοτεχνίας τον Μεσαίωνα) διακήρυσσαν πως ο φόβος οφείλει την ύπαρξή του στο άγνωστο; Και η φιλοσοφική θέση του υπαρξισμού, που ισχυρίζεται περίπου ότι μόνο η υποκειμενική συνειδητή εμπειρία υπάρχει;Δεν θέλεις να κάνεις κάτι γιατί φοβάσαι να πάθεις κάτι...Τι είναι αυτό το ''κάτι''; Κι ύστερα, αν δεν το κάνεις, δε θα αναρωτιέσαι, πώς να είναι αυτό το ''κάτι''; Και το άγνωστο έγινε φόβος, ο φόβος έγινε βάπτισμα πυρός και έπειτα κοινωνία. Κοινωνία στο μυστήριο της ανθρώπινης επαφής- ένωσης.Τόσα χρόνια ακούς εντολές, πότε ξέρεις και πότε δεν ξέρεις πως να τις αντιμετωπίσεις. Λαμβάνεις δεδομένα που σου λένε πώς να τα χρησιμοποιήσεις, δεν καταλαβαίνεις γιατί έτσι και όχι αλλιώς και φυσικά, δεδομένα που σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να χρησιμοποιηθούν κατ’ ιδίαν χρήση.Διαβάζεις, ακούς, συνομιλείς. Ό,τι και να κάνεις όμως δεν το κάνεις ελεύθερα. Ακούς για θεωρίες περί <<στιγμής>> και απαντάς τελείως ψυχρά και σχεδόν αυτόματα: <<Εγώ αν δεν προετοιμάσω το μετά, δεν μπορώ να ζήσω το τώρα>>. Και δεν ξέρεις πως αν δεν ζήσεις ολοκληρωτικά το τώρα, οποιαδήποτε απόπειρα προετοιμασίας του μέλλοντος, θα ήταν κενή, αποτυχημένη.Κανείς βέβαια δεν κοιμάται ξέγνοιαστα...Λες ψέματα αθώα, λες ψέματα κατά συνθήκη, λες ψέματα-ψέματα, αληθινά ψέματα, ναι υπάρχουν κι αυτά... Νομίζεις ότι απελευθερώνεσαι, ενώ ουσιαστικά στερείς μόνος σου την ελευθερία από τον εαυτό σου... Χρησιμοποιείς τη ματαιότητα και το συναισθηματικό δογματισμό, τίποτα δε σου ανήκει, («είσαι πάντα μόνος»), ενώ μια φωνούλα σου λέει μέσα σου: <<Πρόσεχε τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα>>. Αλήθεια, τι είναι αμαρτία;Έτσι ζούμε, έτσι παύουμε να ονειρευόμαστε, βίαια, από νωρίς, σε τρυφερή παιδική ηλικία. Έτσι δεν ζούμε φυσιολογικά αφού δεν κάνουμε έστω ένα από τα πολλά που θα θέλαμε να κάνουμε. Κάθε στιγμή είναι διαφορετική. Για όσο κρατάει η στιγμή. Για ό,τι πετυχαίνουμε, δεν έχει σημασία, το ταξίδι μετράει.Έχεις παρέα, κουράζεσαι και θέλεις να μείνεις μόνος κι ύστερα ψάχνεις την αγάπη σε λάθος σημείο. Πιστεύεις σε λάθος αξίες. Δίνεις ψεύτικες υποσχέσεις στον εαυτό σου: << Από αύριο θα κάνω αυτό>> και δεν το κάνεις, γιατί φοβάσαι την αλλαγή, σου αρέσει το βόλεμα... Δένεσαι σε ύπουλα δεδομένα, απογοητεύεσαι και επειδή είσαι κατ’ ουσία αρκετά ευαίσθητος για τους έξω, ξαναρχίζεις πάλι από την αρχή για το ίδιο τέλος. Ναι, αλλάζουν τα σκηνικά αλλάζει ο ρόλος, αλλά ο ηθοποιός είναι ο ίδιος, παίζει... Αλλάζει τον εαυτό του ανάλογα με το ρόλο του. Άλλοτε πιο αδύνατος, άλλοτε πιο παχύς, με κατσαρά μαλλιά, με ίσια μαλλιά, ευδιάθετος, άλλοτε απελπιστικά μελαγχολικός και μοναχικός άλλοτε κενός, άλλοτε γεμάτος, ζωντανός, νεκρός. Αλλάζεις το σενάριο, αλλάζεις σκηνοθεσία, αλλάζεις ηθοποιία σε ένα έργο του οποίου ο παραγωγός είναι ο ίδιος, εσύ... Σε ένα θέαμα με φανατικό θεατή, φίλο και εχθρό τον ίδιο σου τον εαυτό. Χρειάζεσαι πάντα από κάπου να πιαστείς, όμως δεν ξέρεις ότι ζεις μόνος σου τη ζωή σου. Αν πεθάνεις, θα πεθάνεις μόνος σου, δεν θα έρθει και κάποιος άλλος για παρέα.
Χρειάζεσαι ένα σοκ; Ένα θαύμα; Ένα νεύμα; Μια αφορμή; Χρειάζεσαι κάτι; Κάτι που περιμένεις να έρθει από το άγνωστο; Χρειάζεσαι κάποιον που θα τον χρειάζεσαι συνέχεια; Ποιόν; Τη μαμά σου; Το δάσκαλό σου; Τον παππού σου; Τη γιαγιά σου; Το μπακάλη σου; Τη γυναίκα σου; Τον άντρα σου; Τα όνειρα που βλέπεις στο κρεβάτι σου; Τα παιδιά σου; Την ιδεολογία σου; Την πίστη σου; Το Θεό σου; Το Διάβολό σου;Αργότερα θα μάθεις ότι, ό,τι κι αν ζητάς βρίσκεται μέσα σου, αρκεί να είναι αληθινό. Και θα το επιστρέψεις με αγάπη, όταν έρθει η ώρα της <<επιστροφής>>. Η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση και απάτη σ' αυτόν τον κόσμο είναι ο έρωτας, το ευχάριστο μαγικό κλειδί της μεγάλης διασκέδασης, είναι ότι ξέρει και πως να τον ευγνωμονεί. Σε κάνει να δεις δήθεν πώς μπορεί να απελευθερωθείς από όλα και θέλει πρώτα ο ίδιος να απελευθερωθεί από τον κόσμο κι εσένα να σε αφήσει πίσω, γιατί έτσι μόνο θα ήταν το σωστό, για τον έρωτα...
Εξακολουθώ να παλεύω με τις έννοιες και δεν θέλω να διαβάζει κανείς τις σκέψεις μου, (γι' αυτό γράφω ελάχιστα δημοσίως) που περνούν, άλλοτε εύκολα και άλλοτε δύσκολα από το ένα άκρο στο άλλο. Αλλά θα μου πείτε ποιός να διατηρήσει τα όνειρά του ζωντανά. Κανείς δε θέλει να χάσει τίποτα, αλλά να κερδίσει και άλλα τόσα.Πολλοί από σας μου ζητήσατε να γράψω κάποια κείμενα για να μάθετε περισσότερα για εμένα, ωραία λοιπόν, έγραψα.Tι παραπάνω να μάθετε από έναν άνθρωπο που παίζει ρόλους, τι παραπάνω να μάθετε για έναν άνθρωπο που δεν έχει μόνο μια αλλά πολλές ταυτότητες, στο τέλος θα χάσουμε τη μπάλα...

Ζω τη ζωή μου όπως μου αρέσει και δεν ασχολούμαι με αποφόρια που δεν μου ανήκουν...
Αυτά είχα να πω για σήμερα, αύριο δεν ξέρω...