ΤΩΡΑ

O άνθρωπος πρέπει να είναι εκλεκτικός σε όσα ζει. Μια εμπειρία μπορεί να είναι σπουδαία, ακόμη κι όταν δεν έχει << καλό τέλος >>, έτσι όπως εννοούν τις εξελίξεις τα κλισέ της γενικής αμπελοφιλοσοφίας. Στις φλέβες μας ρέει αίμα αλλά ρέουν και μνήμες. Είμαστε οι μνήμες μας. Ακόμη κι αν χάσουμε μια σχέση από την καθημερινότητά μας, η σημαντική σχέση θα ζει μέσα μας, θα επαναλαμβάνεται, ίσως και να εξελίσσεται, όπως ωριμάζουμε μέσα στην ψυχή μας. Νομίζω μάλιστα ότι κι από μακριά, χωρίς αντικειμενική επαφή, εκείνοι που κάποτε συναντήθηκαν σε αληθινή συνάντηση συνεχίζουν με άλλο τρόπο τη συνάντησή τους... μια σιωπηλή και αφανή αμοιβαιότητα κατά κάποιο μυστήριο τρόπο. Μπορεί και πέρα απ' το θάνατο...σαν ένα παράξενο ντε ζα βου στις αισθήσεις... Με τις σημαντικές μνήμες δεν τελειώνεις ποτέ. Είναι επιπόλαιο εκείνο το το τετριμμένο << περασμένα ξεχασμένα >>, << κοιτώ μόνο μπροστά >>. Και να τα λες δε συμβαίνουν έτσι. Ούτε ξεχνάς όσα νομίζεις πως κατάφερες να ξεχάσεις, ούτε μόνο μπροστά κοιτάς. Η μνήμη νικά τον συμβατικό χρόνο, βιώνουμε αναβιώνοντας, έστω υποσυνείδητα, όσα αγαπήσαμε, όσα μας πόνεσαν κι όσα μας κέρδισαν κάποια φορά. Τα μετράμε και μας μετράνε. Ο αβυσσαλέος και αναπόφευκτα δραστικός χώρος του υποσυνειδήτου είναι πλημμυρισμένος από << ξεχασμένες >> αναμνήσεις, που σαν τα κύματα από ένα νυχτερινό μελτεμάκι χύνονται μέσα από τις άκρες των ματιών μας...