Με τη μύηση του δεύτερου βαθμού, ο μαθητής έπαιρνε από το δάσκαλό του όλες τις βασικές αρχές της επιστήμης. Τώρα προχωρώντας προς τον τρίτο βαθμό, τη μεγάλη μύηση, έπρεπε να κατέβει απ' τα ύψη του απόλυτου στα βάθη της φύσεως για να βρει τη θεϊκή σκέψη, εισχωρώντας στα μυστήρια της δημιουργίας των πραγμάτων και στην εξέλιξη της ψυχής μέσα στον κόσμο. Είχε πια φτάσει η στιγμή της κοσμογονίας και της εσωτερικής ψυχολογίας.
Του Πυθαγόρα του άρεσε να διδάσκει αυτό το κομμάτι της θεωρίας του τη τη νύχτα, στα μπαλκόνια του ναού της Δήμητρας ή στις υπόγειες κρύπτες του ναού κάτω από το φως των αιγυπτιακών πυρσών. Πολλές φορές σ' αυτές τις συγκεντρώσεις, που ήταν δεκτές ακόμα και μυημένες γυναίκες, ιερείς και ιέρειες, που προέρχονταν από τους Δελφούς κι από την Ελευσίνα, έρχονταν να επιβεβαιώσουν τις θεωρίες του Δασκάλου ή να διηγηθούν τις εμπειρίες τους μιλώντας σε κατάσταση υπνώσεως.
Σχετικά με τη δημιουργία του φυσικού Σύμπαντος, ο Πυθαγόρας δίδασκε τους μαθητές του ότι η Γη κάνει δύο κινήσεις. Μια γύρω απ' τον άξονά της και μια γύρω απ' τον Ήλιο, ότι οι πλανήτες που έγιναν απ' τον Ήλιο γυρίζουν γύρω από αυτόν, ότι τα άστρα είναι κι αυτά μικρά ηλιακά συστήματα που κυβερνώνται από τους ίδιους νόμους που διευθύνουν το δικό μας σύστημα, ότι κάθε ηλιακό σύστημα σχηματίζει κάτι σαν μικρό σύμπαν με τον ουρανό του και με μια ξεχωριστή αντιστοιχία στον πνευματικό κόσμο. Αυτά τα μαθήματα, που η εκλαΐκευσή τους θα αναστάτωνε τις βάσεις της λαϊκής μυθολογίας, δεν ήταν γραμμένα πουθενά και τα δίδασκαν μόνο κάτω από απόλυτη μυστικότητα.
Ο Δάσκαλος μιλούσε κατόπιν για τα τέσσερα στοιχεία, από τα οποία αποτελούνται τα άστρα και όλα τα όντα, και υπογράμμιζε πως αυτά τα στοιχεία δημιουργούν τις τέσσερις παράγωγες καταστάσεις της ύλης. Η Γη τη στερεά κατάσταση, το νερό την υγρή κατάσταση, ο αέρας την αέρια κατάσταση και η φωτιά την αστάθμητη κατάσταση.
Μιλούσε ακόμα και για ένα πέμπτο στοιχείο, τον αιθέρα, που αποτελεί ένα τόσο λεπτό και ζωτικό στρώμα της ύλης, που όχι μόνο δεν ήταν πλέον ατομικό, αλλά και προικισμένο με παγκόσμια αντίληψη. Είναι το αρχικό κοσμικό ρευστό, το φως των άστρων, η ψυχή του κόσμου.
Η πραγματεία προχωρούσε με τις εκρήξεις της Γης, σύμφωνα με τις παραδόσεις της Αιγύπτου και της Ασίας, με τις πρώτες μορφές φυτικής και ζωικής ζωής και με την εξέλιξη τους, με την εμφάνιση του ανθρώπου στη Γη και με τη συνέχιση των μεγάλων φυλών.
Μιλώντας όμως για το μυστήριο του ανθρώπου σήμαινε πάνω απ' όλα να αντιμετωπίσεις το πρόβλημα της ψυχής, το μυστήριο της ψυχής που μέσα του έκρυβε όλα τ' άλλα μυστήρια. Έτσι ο Πυθαγόρας περνούσε από τη φυσική κοσμογονία στην πνευματική κοσμογονία, από την εξέλιξη της Γης και των κόσμων στην εξέλιξη την ψυχής μέσα από τους κόσμους. Και οι μαθητές, άντρες και γυναίκες, μαζεμένοι γύρω από τον Δάσκαλο σε ένα από τα υπόγεια του ναού της Δήμητρας, το έλεγαν ''κρύπτη της Περσεφόνης'', άκουγαν με τρεμάμενη συγκίνηση ''την ουράνια ιστορία της ψυχής''.
Δεμένος με τις εσωτερικές παραδόσεις της Ινδίας και της Αιγύπτου, ο Πυθαγόρας έλεγε ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι ένα κομματάκι από τη Μεγάλη Ψυχή του κόσμου, μια σπίθα του θεϊκού πνεύματος, μια αθάνατη μονάδα.
Τα ανθρώπινα όντα που βρίσκονται σήμερα στη Γη άρχισαν τη ζωή τους σε άλλους πλανήτες που η ύλη είναι πολύ λιγότερο πυκνή απ' ότι στον δικό μας. Τότε το σώμα του ανθρώπου ήταν σχεδόν σε αέρια κατάσταση και ήταν πολύ εύκολες και ελαφριές όλες του οι ενσαρκώσεις, οι ικανότητές του άμεσης πνευματικής συλλήψεως πολύ πιο δυνατές και λεπτές σε αντίθεση όμως με τη λογική του και την εξυπνάδα του που βρίσκονταν σχεδόν σε εμβρυακή κατάσταση. Σε αυτή τη μισοσωματική κατάσταση ο άνθρωπος έβλεπε τα πνεύματα, όλα ήταν λάμψη και έλξη για τα μάτια του, κι όλα ήταν μουσική για τ' αυτιά του. Η αντίληψη του έπιανε μέχρι και την αρμονία στις σφαίρες. Δεν σκεφτόταν όμως, ούτε αντιδρούσε, και η θέλησή του μόλις που υπήρχε. Ζούσε αφημένος μέσα σε μια φαντασμαγορία ήχων, εικόνων και φώτων, κυλώντας σαν ένα όνειρο από τη ζωή στο θάνατο κι απ' το θάνατο στη ζωή. Οι οπαδοί του Ορφέα ονόμαζαν αυτή την κατάσταση ''ο ουρανός του Κρόνου''.
Παίρνοντας σάρκα και οστά σε πλανήτες πιο πυκνούς, ο άνθρωπος υλοποιήθηκε σιγά-σιγά μέχρι που πήρε τη μορφή που έχει στη Γη, και η οποία παριστάνει το τελευταίο σκαλοπάτι από αυτή την κάθοδο μέσα στην ύλη. Είναι η έξοδος από τον Παράδεισο για την οποία μιλάει ο Μωυσής και το πέσιμο στον κύκλο της ημισελήνου για το οποίο μιλούν οι οπαδοί του Ορφέα. Με την υλοποίηση του πάνω στη Γη ο άνθρωπος έχασε τις πνευματικές του αισθήσεις, αλλά σε αντιστάθμισμα και μέσα πάντοτε από τον ολοένα και πιο μεγάλο αγώνα του με τον έξω κόσμο, ανέπτυξε πολύ τη λογική του, την εξυπνάδα του και την θέλησή του. Έτσι κι αυτός με τη σειρά του, μπορεί να ξανανέβει τα στάδια που πέρασε στο πέσιμό του και να ξανακερδίσει με μια σειρά από νέες υπάρξεις, τις χαμένες του πνευματικές αισθήσεις. Τότε μόνο αποκτά, σε ενεργητική όμως μορφή, τη συνείδηση και την κατοχή του θεϊκού. Μόνο τότε γίνεται, όπως λένε ο Ερμής και ο Ορφέας ''γιος του Θεού''.
Ο Πυθαγόρας περιέγραφε με εικόνες που εισχωρούσαν στην καθαρή ψυχή του κόσμου. Η Γη χάθηκε σαν ένα όνειρο, και μια γλυκιά εγκατάλειψη τυλίγει την ψυχή σαν ένα χάδι. Δεν βλέπει τίποτε άλλο από το φτερωτό της οδηγό που την πάει σαν κεραυνός στα βάθη του διαστήματος. Το ξύπνημά της γίνεται πάνω σε ένα αιθέριο άστρο 'οπου όλα τα βουνά και τα λουλούδια μέχρι και τη βλάστηση έχουν κάτι το εξαιρετικό, το αισθησιακό, λες και μιλάνε. Φωτεινές μορφές αντρών και γυναικών τριγυρίζουν τη νεοφερμένη σαν να θέλουν να τη μυήσουν στο θεϊκό μυστήριο της καινούριας της ζωής. Είναι κι αυτές ψυχές, που στο πρόσωπό τους μπορείς να διαβάσεις τις πιο βαθιές τους σκέψεις και που τα σώματά τους, διάφανα, ακτινοβολούν με μια φωτεινή δέσμη την απαλότητα, την αγάπη, την επιθυμία ή την ντροπή.
Η ψυχή έβρισκε επιτέλους την αληθινή πατρίδα, τη θεϊκή πατρίδα. Εδώ τα σώματα και τα πρόσωπα δεν είναι πια οι μάσκες της ψυχής, αλά η ίδια η ψυχή, διάφανη και λαμπερή μέσα στην αληθινή της μορφή και μέσα στο φως της καθαρής αλήθειας της. Εδώ η ψυχή αισθάνεται δεμένη με τις συντρόφισσές της με δυνατούς δεσμούς, και μπορεί να γιορτάσει μαζί τους τα θεϊκά Μυστήρια σε ωραιότατους ναούς μέσα σε μια τέλεια κοινωνία.
Απελευθερωμένη πια απ' τις ασχήμιες της η ψυχή του ανθρώπου αισθάνεται αποκαταστημένη στη συνείδησή της, σαν να μπήκε απ' το εξωτερικό του σύμπαντος στο εσωτερικό του, μετά από μια βαθιά έμπνευση της Κυβέλης της ψυχής του κόσμου. Π Πυθαγόρας έλεγε ότι ο άνθρωπος σε αυτή την κατάσταση δεν είναι πια άνθρωπος αλλά ημίθεος, αφού καθρεφτίζεται σε όλη την ύπαρξη το άσβηστο φως, με το οποίο ο Θεός γεμίζει το άπειρο του διαστήματος. Βρίσκεται σε αυτή τη θαυμάσια κατάσταση που η γνώμη είναι δύναμη, η αγάπη είναι δημιουργία και η ύπαρξη είναι ακτινοβολία της αλήθειας και της ομορφιάς.
Όταν φτάσει στην αρχική του Πατρίδα το πνεύμα δεν μπορεί πια ,να γυρίσει πίσω, διότι οι αόρατοι κόσμοι αλλάζουν και φεύγουν, ο αόρατος κόσμος που η θεϊκή ψυχή ανήκει και που είναι η ίδια η αιτία της υπάρξεώς της, πηγή και εκβολή συγχρόνως, είναι αθάνατος.
Με αυτές τις λαμπρές προοπτικές τελείωνε ο Πυθαγόρας ''την ουράνια ιστορία της ψυχής'', προκαλώντας σε κάθε έναν από τους παρόντες τη δυνατή επιθυμία να ξυπνήσει μέσα στη μεγάλη ειρήνη, στον γλυκό ωκεανό της μοναδικής και χωρίς σύνορα ζωής.
Συνεχίζεται...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου